14 mei Amsterdam - Detroit - Las Vegas
15 mei Las Vegas
16 mei Ons rijdende huis ophalen
17 mei Valley of Fire State Park
18 & 19 mei Relaxen in Kanab
20 mei Buitenaards White Pocket
21 mei Antelope Canyon - een fascinerend kunstwerk van de natuur
22 mei Grand Canyon
23 mei Rimtrail Grand Canyon
24 mei Onderweg naar Monument Valley
25 mei Monument Valley
26 mei De bogen van Arches National Park
27 mei Wandeling naar Delicate Arch
28 mei Versteende trollen en Scenic Byway 12
29 mei Sprookjesachtig Bryce Canyon
30 mei Peek A Boo Trail - Bryce Canyon
31 mei Fire Wave in Valley of Fire
1 juni Valley of Fire
2 juni Camper inleveren
3 & 4 juni Las Vegas - Minneapolis - Amsterdam


14 mei 2011 - Amsterdam - Detroit - Las Vegas

Dit voorjaar hebben we zin in een relaxte vakantie met vooral veel natuur en wandelmogelijkheden en al snel kiezen we voor Southwest USA. De Verenigde Staten staan al jaren op ons wensenlijstje maar ondanks diverse tussenlandingen hebben we nog niets van dit enorme land gezien. Tijd om daar verandering in te brengen. Vooraf twijfelen we hoe we de reis gaan maken. Auto en tent? Auto en hotels? Camper? Hotels vallen af, we willen graag kamperen maar omdat het in mei nog behoorlijk fris kan zijn kiezen we uiteindelijk voor de vrijheid van een camper.

Onze camper nabij Monument Valley

Vandaag is het dan eindelijk zover. Om 10.30 uur vertrekt onze Delta Airlines vlucht van Amsterdam naar Detroit waar we 8,5 uur later arriveren. Het duurt lang voordat we door de douane zijn, de veiligheidscontrole is erg streng. We worden gefouilleerd, gaan door een bodyscan, geven onze vingerafdrukken, kijken serieus voor de pasfoto’s, beantwoorden netjes alle vragen en mogen dan eindelijk doorlopen. Welkom in de USA! We haasten ons naar de bagagebelt waar onze tassen al op ons wachten en checken direct weer in voor de volgende vlucht naar Las Vegas. Het is helder weer vandaag en we genieten van het indrukwekkende uitzicht op bergen, canyons en de eindeloze zandvlakten. Dan doemt er plotseling een stad op middenin de woestijn, Las Vegas.

Op de luchthaven van Las Vegas worden we direct al geconfronteerd met datgene wat veel mensen naar deze stad lokt, gokautomaten. In rijen staan ze opgesteld, een vreemd gezicht. We nemen een taxi naar hotel La Quinta Inn, een klein hotel voor Vegas begrippen want het telt slechts 140 kamers en is rustig gelegen aan de rand van de stad. We zijn al een etmaal op en na een warme douche duiken we ons bed in, eerst maar eens wat slaap inhalen.


terug

Kokopelli - Indian native art

 

15 mei 2011 - Las Vegas

Bizar. Dat is het eerste woord dat in mij opkomt als ik Las Vegas moet omschrijven. Niet eerder heb ik zo’n “rare” stad gezien en ik ben er nog niet over uit of ik het nu leuk vind of juist niet. Bijzonder is het in ieder geval wel.

Eerst even wat geschiedenis. Las Vegas is gesticht in 1905 en dankt haar bestaan aan de aanleg van een spoorwegennet. In 1911 kreeg de stad officiële stadsrechten en eigenlijk was het een klein rustig stadje totdat men in 1930 begon met de bouw van de nabijgelegen Hoover Dam. Duizenden arbeiders trokken in hun vrije tijd naar Las Vegas en vermaakten zich in de bars, bordelen en casino’s. In deze periode werd het gokken gelegaliseerd en de wet met betrekking tot trouwen en scheiden versoepeld zodat de stad een grote aantrekkingskracht kreeg op velen. Ook investeerders en de maffia vonden hun weg naar Las Vegas en na de Tweede Wereldoorlog schoten de casino’s als paddenstoelen uit de grond. Ze werden steeds groter en excentrieker en kregen zelfs een eigen thema. Beroemde artiesten zoals Frank Sinatra, Dean Martin en Elvis Presley vermaakten de gasten en voila, Las Vegas werd de stad van de entertainment. Anno 2011 is dat nog steeds zo en er wonen inmiddels 1,7 miljoen mensen.

Een blik op de Strip, Las Vegas

Vandaag gaan wij Las Vegas bekijken en laten ons door de shuttle bus van het hotel afzetten bij de Strip, de Las Vegas Boulevard waar de grootste casino’s van de stad liggen. Het eerste casino wat wij bezoeken is Luxor en het thema van dit casino hotel is het oude Egypte. Het is een gigantisch complex en bestaat onder andere uit een exacte replica van de piramide van Cheops. Deze piramide is echter opgetrokken uit zwart glas in plaats van steen en net zoals in Cairo houdt de Sfinx de wacht. We lopen wat rond en zijn al snel verdwaald. Dit hotel is zo groot dat het eigenlijk een stad op zich is met winkels, restaurants, tentoonstellingen, musea en uiteraard een casino.


Vrijheidsbeeld bij New York-New York

Hierna bekijken we nog de Excalibur dat eruitziet als een Middeleeuws kasteel met gekleurde torentjes, de Bellagio met haar fantastische fonteinen, New York-New York, Caesars Palace, Treasure Island, Paris Las Vegas en de mooiste van allemaal The Venetian. Dit hotel heeft maar liefst 7000 kamers en een casino van 12.000m. Het is een replica van Venetië met het San Marco Plein, de Brug der Zuchten en de Canal Grande en je kunt hier zelfs een rondvaart maken in een echte Venetiaanse gondel onder een kunstmatige blauwe hemel. Apart om te zien maar prachtig gemaakt.

In de namiddag relaxen we een poosje in ons hotel en rond 19.00 uur gaan we nogmaals naar de Strip om Vegas by night te bekijken want pas in de avond komt de stad echt tot leven. De Strip is fraai verlicht met miljoenen flikkerende neonlichten en overal hangen megaschermen waar reclames op worden getoond. Limousines rijden af en aan om opgedirkte dames en gladde jongens af te zetten bij de vele casino’s waar ze hun geluk gaan beproeven. De meeste casino’s zitten overvol en wij verbazen ons over sommige mensen. Ze staren onafgebroken naar hun slotmachine met een glazige blik in de ogen en zijn volledig van de wereld. Griezelig gewoon.

Buiten op straat bedelen zwervers voor een aalmoes. Zij hebben waarschijnlijk minder geluk gehad bij het gokken. Het is een raar gezicht zoals ze daar zitten, te midden van al die rijkdom terwijl ze door iedereen volledig worden genegeerd.

 

We lopen verder de Strip af en zijn onderweg naar de Stratosphere Tower als bij mij de vermoeidheid toeslaat. De drukte, het lawaai, de bling bling, het vliegt me plotseling naar de keel en ik wil maar een ding: weg, zo snel mogelijk weg van deze kermis! We nemen de shuttle bus terug naar het hotel en genieten weer van de stilte. Pfff, wat een bizarre stad is Las Vegas...

 



 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

16 mei 2011 - Ons rijdende huis ophalen

Petra en de camper, Valley of FireVanochtend slapen we heerlijk uit en rond 12.30 uur nemen we een taxi naar het depot van Cruise America om onze camper op te halen. Na een uitgebreide instructie vertrekken we in ons rijdende huis voor de komende 2,5 week; een splinternieuwe 25ft Ford motorhome met slechts 1500 miles op de teller. Hij is een stuk groter dan verwacht en van alle gemakken voorzien zoals een tweepersoonsbed, wc, douche, keuken, koelkast en zelfs een magnetron. Wat een luxe! Het rijden in zo’n grote bak is even wennen maar gelukkig gaat het Jan goed af.

Onze eerste stop is een tankstation en de tweede de Walmart om boodschappen in te slaan. Hierna laten we Las Vegas achter ons en rijden naar Valley of Fire, een Statepark 88 kilometer vanaf Las Vegas. Rond 18.00 uur arriveren we op onze plaats van bestemming.

De campground ligt aan het begin van het park, middenin de natuur en we zoeken een leuke plek uit tussen de oranjekleurige rotsen. Deze camping heeft geen receptie en betalen gaat hier via een envelop. We schrijven onze namen, kenteken van de camper en het nummer van de campsite op een envelop, stoppen het verschuldigde bedrag erin en deponeren deze vervolgens in een speciaal daarvoor bestemde box bij de ingang van de camping. Het strookje met onze gegevens gaat achter het raam van de camper en klaar. Een mooi systeem dat hier in de Verenigde Staten heel gebruikelijk is maar dat in Nederland waarschijnlijk niet zal werken.

Inmiddels is het zwaar bewolkt en er steekt een stevige wind op dus we vluchten de camper in en bereiden onze eerste maaltijd. Als we naar buiten kijken lijkt het wel alsof de oranje rotsen om ons heen in brand staan, zo fel worden ze opgelicht door de ondergaande zon. En dat ondanks de zware bewolking of misschien juist wel dankzij deze bewolking. Fascinerend om te zien en nu weten we direct waar de naam Valley of Fire vandaan komt.


 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

17 mei 2011 - Valley of Fire State Park

Tsja, die jetlag he? Om 04.30 uur in de ochtend zitten we beiden rechtop in bed. Klaarwakker. We wachten tot de zon opkomt en gaan dan Valley of Fire bekijken. Valley of Fire kreeg in 1935 de status van Statepark en is daarmee het oudste Statepark van de staat Nevada. Ondanks de ligging nabij Las Vegas wordt dit park niet zo vaak bezocht en om dit tijdstip hebben wij het helemaal voor ons alleen. In stilte verlaten we de camping en rijden direct al door een adembenemend mooi woestijnlandschap. De rood/oranjekleurige rotsen hebben grillige vormen en zijn uitgesleten door de woestijnwind.

Halverwege de Scenic Route parkeren we de camper langs de kant van de weg en gaan op zoek naar de Fire Wave. Dit is een rotsformatie met golvende vormen die overeenkomsten moet hebben met de beroemde Wave in Nort Coyote Buttes. Helaas vinden we de Wave niet maar de wandeling zelf is fantastisch. We verbazen ons over de kleuren van de rotsen; rode, roze, oranje, wit, paars en zelfs geel en zijn op slag verliefd op dit prachtige rotslandschap. Uren struinen we rond totdat het erg warm begint te worden en onze magen knorren.Petra in Valley of Fire

Na een brunch in de camper verlaten we Valley of Fire, met pijn in ons hart. We moeten vandaag door naar Kanab maar beloven onszelf dat we hier aan het eind van de vakantie terugkomen want we hebben nog lang niet alles gezien.

Op de Highway bij St. George steekt er een harde wind op en de lucht trekt weer dicht. Onze camper vangt veel wind en Jan moet continue corrigeren. Dit rijdt erg vervelend en we zijn blij als we 3,5 uur later op camping RV Corral in Kanab aankomen. De campingeigenaren zijn Nederlanders en vertellen ons dat de weersvoorspellingen voor de komende dagen slecht zijn. Veel regen, harde wind en zelfs sneeuw.

Morgen hebben we een uitstapje naar White Pocket gepland samen met Terry Alderman, een fotograaf uit Kanab en de dagen daarna willen we doorrijden naar Zion en Bryce maar met het slechte weer in het vooruitzicht hebben we daar niet zoveel zin in. Op goed geluk wandelen we naar de winkel van Terry Alderman en hij arriveert praktisch tegelijkertijd met ons.

Ook Terry is al op de hoogte van de slechte voorspellingen en gelukkig kunnen we onze afspraak 2 dagen verschuiven zodat we hopelijk meer kans hebben op droog weer. ’s Avonds gaan we uit eten bij Escobar, een kleinschalig Mexicaans restaurant in Kanab. De eigenaren zijn echte Mexicanen en het eten is werkelijk voortreffelijk en niet duur. Een aanrader!

 





terug

Kokopelli - Indian native art

 

18 & 19 mei 2011 - Relaxen in Kanab

Lantaarn in het frontier movietown museum
Helaas…de weergoden zijn ons deze dagen inderdaad niet gunstig gezind. Regen, harde wind en dikke grauwe grijze bewolking, het lijkt Nederland wel. Daarbij komt dat ik last heb van een flinke verkoudheid die tegen een griepje aanzit dus we doen het rustig aan. We maken een nieuwe routeplanning, lezen veel en bezoeken een spookstadje in de buurt van Kanab
.

Dit stadje blijkt het restant te zijn van de Gunsmoke movieset, een Western serie die tussen 1955 en 1975 in de Verenigde Staten werd uitgezonden. De serie was een groot succes en er zijn maar liefst 635 afleveringen vertoond. Veel opnamen zijn rondom Kanab gemaakt en dat geldt trouwens niet alleen voor Gunsmoke, er zijn hier nog veel meer tv-series en films opgenomen. Kanab wordt zelfs Little Hollywood genoemd.

In het Frontier Movietown museum in Kanab bekijken we verschillende filmdecors. Een saloon, een gevangenis, een watermolen, een begraafplaats, gekleurde huizen etc. Leuk om te zien en zeker een bezoekje waard.

De rest van de tijd relaxen we op de camping waar we ons verbazen over onze medekampeerders. Dachten we dat wij een grote camper hadden, dat is nog niks vergeleken met de campers waar de Amerikanen zelf in rondrijden. Hun RV’s zijn complete touringcarbussen met alles erop en eraan en vaak slepen ze nog een dikke auto voort ook.


Als ik er over nadenk is dat eigenlijk wel ideaal, kun je de camper gewoon op de camping laten staan als je ergens heen gaat. Wel zo gemakkelijk. Op onze camping, RV Corral, zijn de meeste plaatsen behoorlijk klein en tevens een back-in en sommige chauffeurs zijn erg lang bezig om hun camper te parkeren ondanks de aanwijzingen die vrouwlief geeft. Erg vermakelijk om naar te kijken en diverse keren springt Jan bij om hulp aan te bieden. Het zijn vaak oudere gepensioneerde (?) Amerikanen die opvallend genoeg bijna allemaal een klein hondje bij zich hebben. De meeste mensen zijn erg vriendelijk en ik vind het geweldig om te zien hoe ondernemend ze nog zijn ondanks hun toch al hoge leeftijd.

 

 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

20 mei 2011 - Buitenaards White Pocket

White Pocket

Een paar maanden geleden hebben we foto’s gezien van White Pocket, een natuurgebied met kleurige rotsformaties op de grens van Utah en Arizona. Het is een ongerept gebied dat moeilijk te bereiken is maar het moet erg mooi zijn. Direct nadat we onze vliegtickets hebben geboekt gaan we op zoek naar informatie over White Pocket en via internet (bedankt Jessi!) vinden we het mailadres van Terry Alderman, een fotograaf gevestigd in Kanab die toeristen tegen betaling naar White Pocket brengt. We sturen een paar emails over en weer en al snel is de afspraak gemaakt.

Vanmorgen om 08.00 uur lopen we naar de fotozaak van Terry Alderman. Hij wacht ons al op in zijn rode Jeep Cherokee zodat we gelijk kunnen vertrekken. Terry neemt weg 89 richting de North Rim van de Grand Canyon en de route gaat dwars door het Kaibab bos waar nog flink wat sneeuwresten liggen. Halverwege slaan we af en volgen een zandspoor. Deze weg hadden we met onze eigen camper nooit kunnen rijden want hier heb je toch echt een 4x4 voor nodig. Terry is aangenaam gezelschap en hij vermaakt ons met verhalen over bijzondere natuurgebieden, cowboys en beroemde filmsterren die hij heeft mogen fotograferen.


Rond 11.00 uur arriveren we bij White Pocket en we blijken vandaag de enige bezoekers te zijn. Vanaf de parkeerplaats is het nog een klein stukje lopen en bij het zien van de eerste rotsformaties stokt de adem in mijn keel. Wat is dit mooi! Ik heb het gevoel alsof ik op een andere planeet ben beland.

De rotsen zijn een stuk groter dan verwacht en hebben oranje, gele, rode en witte kleuren en prachtige vormen en lijnen. Helaas laat de zon ons vandaag weer in de steek maar de dreigende wolkenpartijen maken het gebied nog mysterieuzer dan het al is.

Een paar uur dwalen we rond maar de donkere lucht komt steeds dichterbij en we zijn net op tijd weer bij de auto als er een gigantische regenbui losbarst. In rap tempo rijden we terug naar Kanab voordat de zandweg verandert in een modderpoel.

Jan & Terry Alderman

Maar WOW, wat een geweldig gebied en wat willen we hier graag nog een keer terugkomen in de vroege ochtend of avond om de rotspartijen bij goed licht en een minder bewolkte lucht te fotograferen. Rond 17.00 uur zijn we weer in Kanab waar we afscheid nemen van Terry Alderman. Het was een fantastische dag en om dat te vieren gaan we heerlijk uit eten bij Escobar, ons favoriete Mexicaanse restaurant.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

21 mei 2011 - Antelope Canyon - Een fascinerend kunstwerk van de natuur

Als ik vanmorgen naar buiten kijk word ik direct enthousiast, de zon schijnt volop en voor het eerst sinds 4 dagen is de lucht strakblauw. Snel kleden we ons aan en verlaten de camping. We rijden richting Page en halverwege de route parkeren we de camper langs de weg om een wandeling te maken naar een aantal Hoodoos, pilaren van zandsteen die eruitzien als reusachtige versteende paddenstoelen. Het is leuk om hier wat rond te struinen. Hierna gaan we door naar het stadje Page.
Jan in de Antelope CanyonPage ligt vlakbij het kunstmatige stuwmeer Lake Powell en is een geliefde bestemming voor watersporters. De omgeving is prachtig. De oranje rotsen steken mooi af tegen het knalblauwe water van het meer. Je kunt hier diverse boottochtjes maken (duur!) maar wij zijn hier voor een andere reden: Antelope Canyon. Een paar mijl ten Oosten van Page liggen namelijk 2 verborgen pareltjes; de Upper and Lower Antelope Canyon. Beide Canyons bevinden zich in een Navajo reservaat niet ver bij elkaar vandaan.

Wij kiezen voor de Lower Antelope Canyon in plaats van de populaire Upper Antelope Canyon omdat het hier een stuk rustiger is en we graag op eigen houtje willen rondlopen en geen zin hebben in een verplichte tour. Jan regelt een fotopas en een paar minuten later brengt een Navajogids ons naar de ingang van de canyon. Het is een smalle gleuf tussen de rotsen die nauwelijks zichtbaar is. We dalen af in de canyon en komen in een wonderlijke wereld terecht. De wanden van de kloof hebben de meest prachtige vormen en structuren, het resultaat van jarenlange erosie. Afhankelijk van de hoeveelheid zon die naar binnen schijnt verandert de kleur van de kloof van oranje naar roze naar paars. Werkelijk prachtig. Art of nature, een kunstenaar had het niet beter kunnen doen!

We beklimmen diverse ladders, wringen ons langs de smalle wanden en voelen ons bijna Indiana Jones. 2,5 uur later zijn we helaas al aan het einde van de canyon en boven aangekomen moeten we even wennen aan het felle zonlicht. Maar wat is het hier mooi, deze canyon staat direct al tussen onze favorieten.

Inmiddels loopt het tegen 15.30 uur en we gaan op zoek naar een camping. We vinden een plekje op de Wahweap Campground dichtbij Lake Powell. Het is een mooie camping maar iets te massaal in onze ogen. ’s Avonds maken we een korte wandeling en onderweg worden we ingehaald door een roadrunner. Je kent hem vast wel, zo’n grappige renvogel met lange poten. In het echt rent hij net zo snel als in de tekenfilm, miep miep.

 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

22 mei 2011 - Grand Canyon

Na het ontbijt verlaten we Page en volgen Highway 89 richting het Zuiden. Na een paar mile parkeren we de camper langs de weg en wandelen naar de Horseshoe Bend, een uitzichtpunt op de Colorado. En wat voor één. Ver beneden ons maakt de Colorado rivier een hoefijzervormige bocht om een steile rotswand. Werkelijk een spectaculair gezicht en wat voelen we ons hier nietig. Helaas staat een gedeelte van de bocht in de schaduw. Even overwegen we om te wachten totdat alle schaduw verdwenen is maar waarschijnlijk duurt dat nog uren en omdat we een lange rit in het vooruitzicht hebben gaan we na 45 minuten weer op pad.
Grand Canyon Onze volgende bestemming is er een die niet mag ontbreken tijdens deze vakantie, een van de grootste natuurlijke wereldwonderen op aarde en een plek waar jaarlijks 4,5 miljoen toeristen op afkomen; de Grand Canyon. In de loop der jaren heb ik er tientallen foto’s en films van gezien maar wat een verschil als je zelf op de rand van de Canyon staat en de diepte inkijkt. Voor de tweede keer vandaag voel ik me vreselijk nietig.

Een paar feiten: de Grand Canyon is de grootste kloof ter wereld. +/- 450 kilometer lang en de breedte varieert van 15 tot 29 kilometer. Met een diepte van 1600 meter is het niet de diepste kloof ter wereld maar indrukwekkend is deze wel. Verder is de Grand Canyon erg oud. Volgens experts is de onderste laag 2 miljard jaar oud tegen “slechts” 250 miljoen jaar voor de bovenste laag. Een geologisch wonder dus.

Nadat we verschillende uitzichtpunten hebben bezocht rijden we naar Grand Canyon village om een slaapplaats te zoeken. Tot onze grote opluchting is er nog een plekje vrij op de Mather Campground. De camping is fraai opgezet met ruime plaatsen te midden van de dennenbomen en veel plekken hebben een eigen picknicktafel en barbecue. We relaxen in het zonnetje en na het avondeten nemen we de gratis shuttle bus naar Yaki Point, een van de uitzichtpunten.

We zoeken een mooi plekje uit langs de rand van de Canyon en wachten tot de zon ondergaat. Een spectaculaire zonsondergang wordt het niet maar het is wel mooi om te zien hoe de kleuren van het gesteente veranderen. Zodra de zon onder is begint het fris te worden, logisch eigenlijk want we bevinden ons op een hoogte van 2000 meter. Gelukkig hebben we een warme trui en jas meegenomen maar als we op de shuttle bus wachten staan er een paar toeristen naast ons die slechts in korte broek en topje gehuld zijn. Brrrrr, wat zullen zij het koud hebben.


terug

Kokopelli - Indian native art

 

23 mei 2011 - Rimtrail Grand Canyon

Vandaag lopen we een groot gedeelte van de 20 kilometer lange Rim trail, een wandeling langs de rand van de Grand Canyon. Het pad is vrij vlak want er zijn geen hoogteverschillen en dat maakt deze wandeling tot een heerlijke ontspannende bezigheid. De uitzichten op de canyon zijn mooi, het zonnetje schijnt uitbundig en voor de verandering staat er eens geen wind. Verder is het relatief rustig op de trail, waarschijnlijk omdat we al vroeg vertrokken zijn en de mensen massa's ver achter ons lopen. Kortom; we genieten en hebben een echt vakantie gevoel.

 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

24 mei 2011 - Onderweg naar Monument Valley

Als we vanochtend de Grand Canyon uitrijden is het nog prachtig weer maar nabij Cameron komen de dreigende wolken tevoorschijn en steekt er wederom een hardnekkige wind op die ons urenlang lastig valt. De camper schudt heen en weer en diverse malen moeten we complete struikgewassen ontwijken die over de weg heen dansen. Als we vooraf hadden geweten dat het zo zou waaien hier hadden we waarschijnlijk voor een auto gekozen in plaats van een camper.
Maar ja, gelukkig weet je niet alles van tevoren. Het landschap onderweg is vrij saai maar na Kayenta wordt het wat interessanter vanwege diverse rotsformaties. Hier kunnen we helaas niet echt van genieten want we belanden midden in een zandstorm en zijn blij als we uiteindelijk Goulding's Campground bereiken vlakbij Monument Valley.


terug

Kokopelli - Indian native art

 

25 mei 2011 - Monument Valley

Jan bij Monument Valley

Wie kent het beeld niet van die stoere cowboy te paard te midden van bijzondere rode rotsformaties van wel honderden meters hoog? Dat is Monument Valley. Het is HET klassieke plaatje van het Zuidwesten en Monument Valley heeft in de loop der jaren als decor gediend voor ontelbare Westerns en commercials zoals de wereldberoemde Marlboro reclame.

Ooit was Monument Valley een hoogvlakte van maar liefst 5000 meter boven zeeniveau maar tegenwoordig ligt het gebied op 1700 meter. De kenmerkende zandsteenformaties zijn ontstaan door miljoenen jaren van erosie. Ze worden “Buttes” genoemd en zijn tussen de 100 en 300 meter hoog. Monument Valley is Indianenland. Het gebied wordt beheerd door de Navajo Indianen die hier al generaties lang leven. Ze noemen Monument Valley “ Tse’Bii’Ndzisgaii " dal van de rotsen en voor hen is dit heilige grond. Er wonen nog steeds Navajo families in de vallei, ver weg van de toeristen.

Petra op de camping Ze proberen een zo traditioneel mogelijk bestaan te leiden en leven van de schapenteelt maar ook steeds vaker van het toerisme. In de namiddag rijden wij naar het bezoekerscentrum van Monument Valley en genieten van het uitzicht op de rotsformaties. Het is een bekend maar vooral ook spectaculair beeld. Beneden ons kronkelt een 17-miles lange oranje zandweg tussen de Buttes door die wij helaas niet kunnen rijden met de camper.

Indianen bieden diverse toertjes in de omgeving aan inclusief een bezoekje aan een "echte" Indianen familie met zang en dans maar daar hebben wij eerlijk gezegd helemaal geen zin in. Te toeristisch in onze ogen en ook behoorlijk prijzig. We eten wat in het restaurant en besluiten hierna om naar beneden te lopen. Waarom niet? Het is een enigszins vermoeiende wandeling maar wel de moeite waard en vanaf diverse standpunten bewonderen we de Buttes.

Rond 20.30 uur zijn we weer boven waar we genieten van een prachtige zonsondergang. Terug op de camping ontdekken we dat we helemaal oranje zijn geworden van het zand.

 

 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

26 mei 2011 - De bogen van Arches National Park

Na het ontbijt gaan we gelijk op pad want we hebben een aardige rit naar Moab in het vooruitzicht. De route is mooi en afwisselend. In het begin rijden we nog door de woestijn maar even later verandert het landschap en wanen we ons in Oostenrijk met al die groene heuvels en uitgestrekte bossen. Tegen 14.00 uur arriveren we in Moab.

Petra in Arches
Moab is het kloppende hart van de regio en helemaal ingesteld op toeristen want het stadje krioelt van de reisbureaus, winkels, hotels, campings en restaurants. Het is ons iets te druk hier en we vinden een leuke campground ten Noorden van de stad, middenin het woestijnlandschap.

Snel eten we een broodje en rijden vervolgens naar Arches National Park. Arches is een van de kleinere Nationale parken van de Verenigde Staten maar wel een heel bijzonder park want nergens anders ter wereld vind je zoveel natuurlijke rotsbogen als hier, maar liefst 2000 stuks. De kleinste boog heeft een opening van 1 meter en de afstand tussen de steunpunten van de grootste boog is ongeveer 100 meter.


De bogen zijn ontstaan door erosie. De wind, de regen, de hitte en koude hebben in miljoenen jaren tijd dit unieke landschap gecreëerd. We volgen de 20-miles lange asfaltweg die dwars door het park loopt en stoppen zo ongeveer bij ieder uitkijkpunt op de route. Wat is het hier mooi! Het is prachtig weer vandaag en we maken nog 2 fraaie wandelingen naar de Garden of Eden en de North en de South Windows. De besneeuwde bergtoppen in de verte maken het landschap compleet en vormen een mooi contrast met de oranje rotsen. De rotsformaties zijn grillig en hebben bizarre vormen. Met een beetje fantasie zien we een schildpad, een man met een hele grote kin en zelfs Moai’s, de beroemde beelden van Paaseiland. Als het begint te schemeren verlaten we het park en eten een pizza in Moab. Hierna gaan we moe maar voldaan weer terug naar de camping.




terug

Kokopelli - Indian native art

 

27 mei 2011 - Wandeling naar de Delicate Arch

We hebben nog lang niet alles gezien in Arches dus ook vandaag brengen we bijna de hele dag door in dit bijzondere park. Er staan 2 wandelingen op ons programma, de Devil’s Garden trail en de trail naar Delicate Arch. De eerste wandeling gaat naar de grootste boog van het park, Landscape Arch. Het lopen gaat moeizaam. Het is vandaag snikheet en onderweg is er geen spatje schaduw te vinden. Verder lijkt het erop alsof alle bezoekers van het park samen met ons deze trail aan het lopen zijn, zo druk is het. Toch is de wandeling de moeite waard evenals de boog zelf. Landscape Arch is groot, maar liefst 32 meter hoog en 90 meter breed. In 1991 is er een stuk vanaf gebroken en ook vandaag de dag ziet deze Arch eruit alsof ze ieder moment kan instorten.
Petra in Arches

In de namiddag gaan we naar de beroemdste boog van het park, Delicate Arch. Deze boog is HET symbool van Utah en is zelfs te zien op kentekenplaten van auto’s uit deze staat. Het is een pittige klim naar boven maar bij de eerste aanblik op Delicate Arch zijn we dat direct alweer vergeten, wat is dit mooi. Wat ons betreft het allermooiste plekje hier in Arches.

We genieten van het uitzicht op de 15 meter hoge boog en de omringende bergen en als Jan even naast Delicate Arch staat om een foto te maken zie ik pas goed hoe groot deze wel niet is. Rond 18.30 uur wordt het steeds drukker bij de Arch en wij gaan weer naar beneden. We hebben nu in relatieve rust van de boog kunnen genieten zonder de mensen massa’s die hier met zonsondergang zullen zijn.


Het is dit weekend Memorial weekend en dat is goed te merken want het is overal erg druk. De Amerikanen hebben een extra lang weekend want op maandag is iedereen vrij. Op die dag worden de gesneuvelde Amerikaanse soldaten herdacht. Ik heb het vermoeden dat veel mensen ook vandaag (de vrijdag voor Memorial weekend) al vrij hebben genomen want Moab lijkt wel op Scheveningen in de zomer. Op de camping moeten wij verhuizen naar een overflow plaats en als we op zoek gaan naar een andere camping krijgen we steeds te horen dat alle plaatsen he-le-maal volgeboekt zijn voor dit weekend. Na de zesde camping geven we het op, Moab is een populaire vakantiebestemming, dat is ons nu wel duidelijk.



terug

Kokopelli - Indian native art

 

28 mei 2011 - Versteende trollen en scenic byway 12

We balen een beetje van de drukte in Moab. Er is hier in de omgeving nog zoveel moois te zien en te ontdekken maar wij hebben geen zin meer in mensenmassa’s en besluiten om vandaag te vertrekken. Canyonlands moet dan maar wachten tot een volgende reis. Onderweg maken we een tussenstop bij Goblin, een klein Statepark dat bezaaid is met bruinkleurige rotsen van zandsteen. We lopen wat rond en bewonderen de bizarre formaties. Het lijken wel trollen die ieder moment tot leven kunnen komen. Apart om te zien en zeker een bezoekje waard.

Goblin

Hierna nemen we de National Scenic Byway 12 die in onze reisgids wordt omschreven als een van de mooiste panoramische wegen van de Verenigde Staten. Dat willen we meemaken. Het is inderdaad een prachtige afwisselende route en het is heerlijk rustig onderweg zodat we weer een beetje bijkomen van de drukte rondom Moab en volop genieten van het landschap om ons heen.

We rijden door het Nationale Park Capitool Reef, door de uitgestrekte bossen van Dixie Forest, over bergtoppen van ruim 3000 meter en door het kleurrijke rotslandschap van het Grand Staircase- Escalante National Monument.
Tegen 18.00 uur arriveren we in het dorpje Escalante. Gelukkig is er nog een plekje vrij op een kleinschalige camping aan de rand van het dorp.


Na een warme douche gaan we een hapje eten bij een grill restaurant vlakbij onze camping. Het is nog steeds heerlijk weer zodat we lekker buiten op het terras kunnen zitten. Onder het genot van een ijskoud biertje nuttigen we de maaltijd. Hierna maken we een wandeling door Escalante en wij zijn gelijk verkocht. Wat een heerlijk slaperig dorpje en wat een verschil met toeristisch Moab.



terug

Kokopelli - Indian native art

 

29 mei 2011 - Sprookjesachtig Bryce Canyon

Vanmorgen verlaten we Escalante en rijden in een uur tijd naar het stadje Cannonville. Hier reserveren we alvast een plek op de KOA-camping en gaan dan verder naar Bryce Canyon National Park. Anders dan de naam doet vermoeden is Bryce Canyon geen echte canyon maar een kalkplateau met kleurige rotspilaren die Hoodoos worden genoemd. Ze zijn het resultaat van jarenlange erosie.

Bryce CanyonWe parkeren de camper op de parkeerplaats en nemen de shuttle bus naar Sunrise Point, een van de vele uitzichtpunten in het park. De eerste aanblik op het amfitheater met al die bijzondere rotspilaren is adembenemend mooi en voor de zoveelste keer deze vakantie verbaas ik me erover wat voor prachtige landschappen hier zijn gevormd door extreme weers-omstandigheden.

Het is rustig in het park. Dat komt mede door het weer want het is vandaag ijzig koud. Bryce Canyon National Park ligt op een hoogte van 2500 tot 3000 meter en er staat een stevige wind. Gelukkig ligt er geen sneeuw meer. We trekken onze dikke jassen aan, doen onze mutsen op (hebben we die toch niet voor niks meegenomen) en dalen af naar de bodem van het amfitheater.

Beneden kunnen we de Hoodoos goed bekijken en de aparte vormen doen mij denken aan druipsteenkaarsen. Ze hebben prachtige kleuren en variëren van oranje naar geel naar roze en rood. Plotseling breekt het zonnetje door, de wolken trekken weg en de Hoodoos steken prachtig af tegen de blauwe lucht. Wat een betoverende omgeving hier. We lopen tussen de groene dennenbomen door en zuigen het landschap in ons op. Ik heb het gevoel alsof ik in een sprookje ben beland en had niet gedacht dat Bryce zo mooi zou zijn.

We lopen een paar uur rond en nemen hierna de shuttle bus terug naar de parkeerplaats. Er is een camping in Bryce en even overwegen we om hier te blijven. Het gaat vannacht echter 5 graden vriezen en dat betekent dat we de watertanks van de camper moeten laten leeglopen en daar hebben we eigenlijk niet zoveel zin in.

Bovendien hebben we al een plekje gereserveerd in Cannonville dus we verlaten Bryce. We hebben inmiddels al aardig trek gekregen en als we een pizzeria tegenkomen in het dorpje Tropic besluiten we om daar te gaan eten. We delen een 14-inch pizza, luisteren naar country muziek en genieten vooral van het toetje. Een warme brownie met ijs, slagroom, karamel, nootjes en chocoladesaus. Nee, deze vakantie vallen we helaas niet af.


 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

30 mei 2011 - Peek-a-Boo trail, Bryce Canyon

We vinden Bryce zo’n mooi park dat we vandaag nog een keer terug gaan. Deze keer nemen we de shuttle bus naar Bryce Point en hier vandaan lopen we de Peek-a-Boo trail. Het is een pittige wandeling van 8,8 kilometer met flink wat hoogteverschillen onderweg maar wat maakt het uit? We hebben alle tijd, het zonnetje schijnt, het is windstil, kortom we genieten.

Jan tijdens de Peek-a-Boo trail in Bryce Canyon

Al met al zijn we zo’n 5 uur zoet met deze trail en ik kan deze wandeling iedereen aanraden. Werkelijk spectaculair, zelden hebben we zo’n mooie trail gelopen. Om 15.00 uur rijden we terug naar de camping en in de avond trakteren we onszelf nogmaals op een heerlijk etentje bij de Italiaan. Dat hebben we wel verdiend na alle inspanningen.


 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

31 mei 2011 - Fire wave

Aan het begin van de vakantie hebben we onszelf een belofte gedaan en die lossen we vandaag in. We gaan terug naar Valley of Fire. Inmiddels hebben we besloten om Zion National Park over te slaan. Het zal daar gerust prachtig zijn maar het woestijnlandschap van Valley of Fire lonkt. Tjsa, we kunnen er ook niks aan doen….

Fire Wave

We nemen weg 14 naar Cedar City en rijden dwars door het Dixie Forest. Het is een mooie route over hoge bergpassen waar nog steeds sneeuw ligt. Onderweg springt er een antelope voor de camper langs en we zien ook veel bergmarmotten. Rond 14.00 uur arriveren we in Valley of Fire waar het vandaag echt snikheet is. De temperatuur ligt ver boven de 30 graden en dat is wel even wennen na het koele Bryce.

We zoeken een plekje uit op de campground en ontdekken dat er nog een tweede campground is met full hook-up plaatsen en echte wc’s en douches. Wat een luxe! We delen onze kampeerplaats met een paar kleine grondeekhoorns. Ze zijn schattig om te zien en helemaal niet bang. In de namiddag, als de temperatuur wat aangenamer wordt, gaan we nogmaals op zoek naar de Fire Wave en deze keer lopen we er gelijk op af.

Hij ligt eigenlijk verrassend dicht bij de Scenic Route, slechts 400 meter van de weg af. De Fire Wave is een prachtige rotsformatie met golvende lijnen en structuren maar het gebied rondom de Wave is minstens zo mooi en uren dolen we hier rond.

Hierna rijden we nog naar de White Domes aan het einde van de Scenic Route waar we een trail lopen rondom mooie zandsteenformaties. Wederom genieten we van de stilte, het fraaie landschap en de aangename temperaturen en we hebben totaal geen spijt van onze keuze om terug te keren naar Valley of Fire.

Dit kleine Statepark met al die gekleurde rotsen heeft echt ons hart veroverd en wat zou het heerlijk zijn om zo’n prachtig park in de buurt van ons eigen huis te hebben. Als het donker begint te worden gaan we weer terug naar de camping. Het blijft nog lang zwoel vanavond zodat we heerlijk buiten kunnen zitten.




terug

Kokopelli - Indian native art

 

1 juni 2011 - Valley of Fire

Vanmorgen zijn we al vroeg op pad want we willen nog meer zien van Valley of Fire. Onze eerste stop is Mouse Tank, een natuurlijk waterbekken tussen de rotsen. Na een flinke regenbui blijft het water hier soms wel maanden liggen. De plek is vernoemd naar de legendarische Mouse, een voortvluchtige Paiute indiaan die zich van 1890 tot 1897 op deze plek heeft schuilgehouden. Vanaf de parkeerplaats lopen we een korte trail van 1,5 mile naar het bewuste waterbekken en onderweg bewonderen we diverse historische petroglyfen op de rotsen, interessant om te zien.



Hierna maken we nog een wandeling in de omgeving van de White Domes en ontdekken een wel heel bijzondere rotsformatie. Van bovenaf ziet deze eruit als een gebakken eitje maar dan wel een eitje in de kleuren geel, roze, oranje, rood. Bijzonder om te zien en onvoorstelbaar dat de natuur zoiets moois kan vormen.

Om 11.00 uur is het echt te heet om rond te lopen en we zoeken wat verkoeling in het bezoekerscentrum van Valley of Fire dat erg informatief blijkt te zijn. Hierna rijden we naar het dorpje Overton, een verplichte rit want door de hoge temperaturen zijn we bijna door onze watervoorraad heen. Weer terug op de camping maken we de camper schoon en luieren nog wat in het zonnetje. De dag is ongemerkt razendsnel voorbij gegaan.



terug

Kokopelli - Indian native art


2 juni 2011 - camper inleveren - Las Vegas

Helaas....vandaag moeten we de camper weer inleveren in Las Vegas en met veel tegenzin rijden we Valley of Fire uit. Het is nog maar net 09.00 uur geweest maar buiten is het al erg warm, het belooft een hete dag te worden. Een uur later arriveren we bij het depot van Cruise America. De camper wordt even vluchtig gecontroleerd, het papierwerk wordt afgehandeld en niet veel later zet een taxi ons af bij hotel La Quinta Inn. Het is leuk om hier weer terug te zijn, het voelt bijna als thuiskomen. We hebben moeite met de overgang van de rust van Valley of Fire naar de gekte van Las Vegas en blijven de rest van de middag heerlijk relaxen in het hotel. Het is toch veel te warm om buiten rond te lopen.

 

Kokopelli - Indian native art

 

 

3 & 4 juni 2011 - Las Vegas - Minneapolis - Amsterdam

En toen zat onze vakantie er alweer op. Vanochtend vroeg vliegen we van Las Vegas via Minneapolis terug naar Amsterdam. Het is opvallend om te zien hoe makkelijk je de Verenigde Staten uitkomt in tegenstelling tot binnenkomst. Er is slechts een kleine controle bij het inchecken van de vlucht van Las Vegas naar Minneapolis en dat is alles. Geen vragen meer, geen strengkijkende beambten of andere douane perikelen.

20 uur later arriveren we op Schiphol. We kijken terug op een heerlijke relaxte vakantie en zijn uitgeruster dan ooit. De natuur in Utah en Arizona is werkelijk prachtig, de mensen zijn vriendelijk en het Westerse comfort is makkelijk. Maar toch, als ik diep in mijn hart kijk en eerlijk ben dan mis ik iets. Ik mis die verwondering om een andere cultuur, het chaotische straatleven en vooral ook het contact met kleurrijke mensen zoals we dat een half jaar geleden in India hebben ervaren. Die openheid, die nieuwsgierigheid, gastvrijheid. Begrijp me niet verkeerd, we hebben een geweldige vakantie gehad en zijn bevoorrecht om te kunnen reizen maar ik merk nu dat ik toch echt verslaafd ben geraakt aan andere culturen....

 



terug

Kokopelli - Indian native art