13 en 14 december 2009 - Ontmoeting met Everest Summitters en de vlucht naar Nepal

Dit jaar willen we de kerstdagen eens totaal anders doorbrengen dan gebruikelijk en als we een leuke aanbieding zien van ArkeFly voor een rechtstreekse vlucht van Amsterdam naar Kathmandu zijn we gelijk enthousiast; Nepal wordt ons volgende reisdoel!

Vandaag is het eindelijk zover en in opperbeste stemming vertrekken we naar Schiphol. Er staat een lange rij bij de incheckbalie en we raken in gesprek met Mingmar Sherpa die op doorreis is naar Kathmandu. Mingmar is een berggids en hij heeft diverse keren op de top van de Mount Everest gestaan. Samen met collega’s heeft hij, op uitnodiging van de regering, de klimaattop in Denemarken bijgewoond om te praten over de gevolgen van de klimaatverandering in het Everest gebied. Mingmar behoort tot de Everest Summitters Association, een vereniging met geweldige initiatieven zoals het verwijderen van de tonnen afvalstoffen & vuilnis van de Mount Everest, het financieel ondersteunen van nabestaanden van overleden klimmers & dragers en het bevorderen van duurzaam toerisme in Nepal. Het is een bijzonder interessante ontmoeting.

Om 23.30 vertrekt onze Boeing 767-300 richting het verre Oosten. Na +/- 6 uur vliegen maken we een tussenlanding in Bahrein en helaas moeten we het vliegtuig uit. Het toestel wordt bijgetankt, schoongemaakt en er komt een nieuwe bemanning aan boord. Gelukkig duurt dit oponthoud slechts een uurtje en om precies 16.30 uur lokale tijd landen we op de luchthaven van Kathmandu. Al snel hebben we onze bagage gevonden en buiten worden we opgewacht door een medewerker van hotel Planet Bhaktapur.

Bhaktapur ligt slechts 7 kilometer vanaf de luchthaven maar we doen er ruim een uur over om het hotel te bereiken want we belanden middenin de avondspits. Het verkeer is een grote chaos. Auto’s, motoren, fietsers, riskja’s, voetgangers en heilige koeien krioelen door elkaar heen en toeteren er heftig op los. Welkom in Nepal!
We hebben Planet Bhaktapur http://www.nepalplanet.com/ via internet gevonden en dit blijkt een goede keuze te zijn. Het hotel ligt rustig gelegen, slechts 1 kilometer buiten Bhaktapur en de medewerkers zijn erg vriendelijk. De eigenaar is een Italiaan en daarom genieten we onze eerste avond van een goede pizza en een lekker glas wijn.
We zijn moe van de lange reis en duiken vroeg ons bed in, eerst maar eens wat slaap inhalen!

15 december 2009 - Terug in de tijd in Bhaktapur

We zijn vroeg wakker en hebben weinig geslapen. De bedden zijn behoorlijk hard en wat was het koud vannacht, het is duidelijk winter hier. Om half 8 krijgen we ons ontbijt (toast en een heerlijke chocolade crepe) en hierna gaan we te voet naar Bhaktapur.

De oude stad Bhaktapur ligt 15 kilometer ten Oosten van Kathmandu en is de op twee na grootste stad in de Kathmandu vallei. Bhaktapur staat op de werelderfgoed lijst van Unesco en bij de toegangspoort kopen we een entreekaart voor RS 750,00 per persoon. Een fors bedrag voor hier maar het is het geld dubbel en dwars waard! Al direct worden we gegrepen door de middeleeuwse sfeer die hier heerst en we kijken onze ogen uit. Er is weinig gemotoriseerd verkeer en we slenteren door de smalle geplaveide straatjes met aan weerszijden hoge, oude bruine gebouwen. De bewoners zitten voor hun huizen en dragen prachtige kleurrijke kleding. Ze verkopen groenten of fruit, doen de was, kletsen wat met elkaar en genieten van het leven dat aan hen voorbij trekt.

Al snel bereiken we het Durbar Square, het centrale plein van de stad vol fraaie tempels en gebouwen. Ik zoek een rustig plekje op en kijk naar de mensen die de Puja doen, een Hindoeistisch ritueel dat dagelijks wordt uitgevoerd. Ze raken beelden aan, branden wierook, mompelen mantra’s en offeren voedsel. Fascinerend om te zien.

Jan raakt aan de praat met een vriendelijke jongeman die ons graag wilt rondleiden door Bhaktapur. En waarom ook niet. Hij laat ons het Koninklijke paleis zien, diverse tempels versierd met erotische kunst, een Thangka school, de crematie ghats, de sfeervolle marktstraatjes en het beroemde pottenbakkersplein. Vooral deze plek heeft een betoverende uitwerking. Mannen zijn aan het werk. Ze kneden de klei en draaien hier potten van met behulp van houten schijven. Deze potten worden te drogen gelegd op het plein. Aan de zijkant van het plein staat de oven. De potten worden bedekt met een laagje stro dat in brand wordt gestoken, daar bovenop gooit men zand en op deze manier worden ze gebakken. Een eeuwenoud en onveranderd procede.

Inmiddels loopt het tegen het middaguur en de rondleiding is ten einde. We hebben trek gekregen en gaan samen met onze gids wat eten in een restaurant aan het Durbar Square. We bestellen lasagna en momo’s (gestoomde deegballetjes met groenten). Onze gids klets ons de oren van het hoofd, hij is aangenaam gezelschap. Na de lunch wandelen we nog een paar uur door de smalle straatjes van Bhaktapur, kopen onze eerste souveniers en dollen wat met een groepje kinderen.

Dan gaan we weer terug naar ons hotel. Op dit moment zijn wij de enige gasten in Planet Bhaktapur en om de tijd te doden vermaken de medewerkers zich met een partijtje voetbal. Al snel doet Jan ook mee. Hij is alleen iets te enthousiast en verdraaid zijn been wat direct het einde van het voetballen betekent. 'savonds genieten we van een overheerlijke spaghetti en als toetje kiezen we de specialiteit van Bhaktapur: Dahi, een romige zoete yoghurt. Helaas hebben ze de yoghurt niet op voorraad. Dat is geen enkel probleem voor ons maar daar laten de medewerkers van het hotel het niet bij zitten.

Een van hen springt op een motor en verdwijnt richting Bhaktapur. 20 minuten later is hij terug met 2 schaaltjes yoghurt. Wat een service! En onze reisgids heeft niks teveel gezegd, het is de lekkerste yoghurt die we ooit hebben geproefd.

16 december 2009 - Heilige mannen & Boeddha's ogen - Pashupatinath & Boudhanath

Vanmorgen zitten we al vroeg in een taxi richting Kathmandu en ook deze keer belanden we middenin een grote verkeerschaos. Stof en uitlaatgassen dringen onze taxi binnen en irriteren onze kelen terwijl we amper vooruit komen.

De weg is totaal dichtgeslibd. Er zijn weinig stoplichten en een agent doet verwoede pogingen om het verkeer te regelen. We zijn blij als we 1,5 uur later bij Pashupatinath aankomen.

Pashupatinath is een bedevaartsoord en tevens het grootste Hindoe heiligdom van Nepal. Het tempelcomplex is gebouwd aan de oevers van de Bagmati rivier. Deze rivier wordt als heilig beschouwd omdat ze uitmondt in de Ganges. Vrijwel het eerste waar ons oog op valt zijn de ghats, de was- en lijkverbrandingsplaatsen. Als wij er zijn, zijn er meerdere crematies aan de gang. De lijkverbrandingen hier gaan 24 uur per dag door, vertelt een man ons die naast ons komt staan en goed Engels spreekt. De ghats aan de rechterkant van de brug zijn voor de arme mensen, de ghats waar wij staan zijn bestemd voor de gefortuneerden. Op deze plek is ook de Koninklijke familie gecremeerd vrijwel direct nadat ze in 2001 vermoord zijn. Rondom het crematieplatvorm staan de nabestaanden. De naaste familieleden zijn in het wit gekleed en hebben hun hoofden kaalgeschoren. Ze voeren diverse rituelen uit zoals baden, offeren, wierook branden en soms wordt er gezongen. De overleden persoon is in een oranje doek gewikkeld. Familieleden tillen hun geliefde naar de rivier, dompelen de voeten in het heilige water en leggen het lichaam vervolgens op het crematie platvorm. De oudste zoon van de overledene steekt de brandstapel aan. Het duurt ongeveer 4 uur voordat het hele lichaam is opgebrand. De as wordt uitgestrooid in het water van de Bagmati rivier.

Minutenlang aanschouwen we dit ritueel. Het is bizar en fascinerend tegelijk. Ik vind het mooi om te zien hoe open de mensen met de dood omgaan. Men vindt het geen probleem dat wij, buitenstaanders, de crematie bijwonen. Wat een verschil met Nederland, waar een crematie of begrafenis altijd heel besloten is. Vanaf de overkant van de oever nemen we op gepaste afstand en met een flinke telelens wat foto’s en daarna gaan we de rest van het complex bekijken.
Er zijn diverse tempels en schrijnen maar de Pashupatinath tempel, de hoofdtempel, is alleen voor Hindoes toegankelijk. Verder lopen hier overal apen rond, ze zijn erg brutaal en proberen de voedsel offertjes te stelen.

Aan de andere zijde van de rivier ontmoeten we de heilige mannen van Nepal; de Sadhus. Ze hebben elke vorm van bezit afgezworen om hun leven te wijden aan een spirituele zoektocht. Hun lange rastaharen reiken tot aan de grond en hun gezichten zijn geel/wit/rood beschilderd. Sommige Sadhus zijn halfnaakt en hebben hun lichaam ingesmeerd met as. Ze zijn erg fotogeniek en dat weten ze zelf maar al te goed want ze poseren graag voor de toeristen en vragen daar graag geld voor. Ze doen goede zaken hier. Even verderop bereiken we het leefgedeelte van de Sadhus, ook hier zitten heilige mannen maar deze zijn minder kleurrijk en erg op zichzelf.

Het loopt al tegen het middaguur als we Pashupatinath verlaten en een taxi nemen naar de stad Bodhnath, 8 kilometer ten Oosten van Kathmandu. Hier wonen voornamelijk Tibetanen die na de Chinese invasie naar Nepal zijn gevlucht. Op het centrale plein van de stad staat een van de grootste boeddhistische bouwwerken ter wereld, de Boudhanath stupa. Het is werkelijk een prachtig gebouw! Maar liefst 40 meter hoog en gebouwd in de vorm van een mandala. Het eerste wat ons opvalt zijn de allesziende ogen van Boeddha die op alle 4 de zijden van de Stupa toren zijn geschilderd. Honderden kleurige gebedsvlaggetjes wapperen in de wind en geven het geheel een vrolijke aanblik. Tibetanen lopen in de richting van de klok rondom de Stupa en mompelen de mantra “Um Mani Padme Hum” terwijl ze hun gebedsmolens ronddraaien.

We lopen een paar rondjes met ze mee en de bekende geur van boterkaarsjes dringt onze neus binnen. Het voelt fijn en heel vertrouwd om hier rond te lopen. We lunchen op het dakterras van een restaurant en genieten van het uitzicht op de Stupa. Hierna wandelen we nog wat door de stad, er zijn veel souveniers kraampjes en verborgen Tibetaanse tempels.

Onze taxi chauffeur heeft al die tijd op ons gewacht en rijdt ons nog naar het Kopan klooster. Dit boeddhistische klooster ligt bovenop een berg, niet ver vanaf Bodhnath. Er heerst hier een serene sfeer en het uitzicht op de stad is mooi. Hierna rijden we weer terug naar ons hotel. Moe maar voldaan van alles wat we vandaag hebben gezien.

17 december 2009 - Er zit een geit in het bagageruim - busrit naar Pokhara

Om 05.30 uur zitten we al aan een machtig ontbijt van chocola crepes en koffie en hierna nemen we een taxi naar Kathmandu. Daar stappen we over in de Greenline bus met als bestemming Pokhara.
Pokhara ligt slechts 200 kilometer ten Westen van Kathmandu maar we doen er ruim 7 uur over om er te komen. We zijn blij dat we voor de toeristenbus hebben gekozen. Onze chauffeur rijdt rustig en veilig en dat is wel zo prettig op deze weg vol haarspeldbochten. Er is veel verkeer, voornamelijk TATA vrachtwagens die prachtig beschilderd zijn en lokale bussen die letterlijk volgepropt zijn met mensen, zowel in de bus als daar buiten. Mannen hangen aan de zijkant of zitten op het dak. Als we even stilstaan wordt het bagageruim van een bus geopend en valt ons oog op een levende geit, hij ligt ingeklemd tussen een paar tassen, arm dier.

Het landschap waar we doorheen rijden is mooi; erg groen, erg tropisch. Heuvels met landbouwterrassen worden afgewisseld door bamboe en bananenbomen. Langs de kant van de weg staan eenvoudige huisjes van golfplaat en het dagelijks leven van de mensen speelt zich buiten af. Ze bewerken het land, koken op een vuurtje of doen de was in de rivier. Zodra we door een dorpje rijden is het een drukte van belang.

Om 11.30 uur stopt de bus bij een luxe resort annex restaurant. Het is prettig om even de benen te strekken en een warme maaltijd te nuttigen. Daarna gaan we weer verder en om precies 15.00 uur arriveren we bij het busstation van Pokhara. Ik heb hoofdpijn gekregen van het gehobbel en de warmte in de bus en ben blij dat we er zijn.

We worden opgewacht door een medewerker van guesthouse 3Sisters dat we vooraf via internet hebben geboekt.
Dit guesthouse wordt gerund door 3 Nepalese zussen die ook de oprichters zijn van een bijzondere trekking organisatie. Ze bieden lokale vrouwen de mogelijkheid om een opleiding te volgen voor drager of gids zodat ze zelf in hun dagelijkse levensonderhoud kunnen voorzien, een uniek concept in Nepal want de trekkingwereld is een mannenwereld. Als je in dit guesthouse overnacht of een trekking bij de 3Sisters boekt steun je dit mooie initiatief. 3Sisters blijkt een leuke plek te zijn aan de rand van de stad met uitzicht op het Phewa meer. We frissen ons wat op en gaan een hapje eten bij Happy memories, een gezellige restaurantje in de wijk Lakeside waar we genieten van een heerlijke Indiase Chapati en een zoete melkthee, de nationale drank hier in Nepal.

18 december 2009 - Gekleurde bootjes aan het Phewa meer - Pokhara

Vandaag hebben we een heerlijke relaxte dag in Pokhara. Het is echt een toeristenstadje met winkels, hotels, restaurants en reisbureautjes. Er hangt een gemoedelijke sfeer en de mensen zijn erg vriendelijk. Pokhara ligt op 850 meter hoogte en het is hier al een stuk warmer dan in Kathmandu, +/- 25 graden. Helaas is het bewolkt zodat we de omliggende Himalaya reuzen niet zien. We wandelen langs het Phewa meer. Vrouwen doen de was die daarna op de grond of over een heg te drogen wordt gehangen. In het meer liggen prachtige gekleurde bootjes die je kunt huren. Ze zijn erg fotogeniek.

We worden diverse malen aangesproken door Tibetaanse dames die zelfgemaakte sieraden verkopen en voor ik het weet heb ik een paar armbandjes om mijn pols zitten. Rondom Pokhara liggen 3 Tibetaanse opvangkampen die wij later in onze vakantie willen bezoeken.

We wandelen nog wat rond en doen inkopen voor onze 5-daagse trekking die morgen begint. Een dag eerder dan gepland omdat de Maoisten een landelijke staking hebben aangekondigd. 3 dagen lang is er geen verkeer mogelijk en winkels en bedrijven zijn gesloten. Men zegt dat deze staking is gericht tegen de nieuwe regering. Tot voor kort zaten de maoisten ook in de regering maar ze zijn inmiddels afgetreden. We nemen het zekere voor het onzekere want we hebben geen zin om 3 dagen vast te zitten in Pokhara. We hebben al zo kort de tijd in Nepal!

19 december 2009 - Trekking dag 1 - 3280 traptreden naar Ulleri

Stipt 07.30 uur worden we opgehaald door de vriendelijke Ashish en zijn collega, een twintiger met een moeilijke naam die we na 5 dagen nog steeds niet goed kunnen uitspreken. Ze zijn onze gids en drager tijdens de trektocht door het Annapurna gebergte. Een taxi zet ons af in Nayapul, het startpunt van de wandeling. Hier worden de benodigde permits gecontroleerd en dan kunnen we echt op pad.

Gisteren hebben we wandelstokken gekocht in Pokhara en daar zijn we direct al erg blij mee. De paden lopen voornamelijk omhoog en bestaan uit ongelijke traptreden. Ashish vertelt dat we vandaag ongeveer 6 uur gaan lopen en dat deze eerste dag de zwaarste dag van de trekking zal zijn omdat we bijna 1000 meter moeten stijgen.
Onze drager tilt de grote rugzak met daarin onze jassen, slaapzak etc. en in het begin hebben we daar wel wat moeite mee, het voel zo decadent. Aan de andere kant zorgen we op deze manier wel weer voor werkgelegenheid voor de mensen hier. Zelf dragen we een dagrugzak met water en onze camera.

We volgen de rivier en wandelen door een landschap van groene heuvels die bewerkt zijn tot terrasvelden. Elk uur passeren we wel een dorpje en krijgen we een blik in het dagelijks leven van de mensen hier. Ieder dorpje heeft een theehuis waar trekkers de mogelijkheid hebben om te pauzeren onder het genot van een eenvoudige maaltijd of een kopje melkthee. Onderweg worden we vaak ingehaald door Nepalese mannen en vrouwen die loodzware bagage op hun hoofd of rug meesjouwen. Stro, brandhout, een rieten mand met levende kippen of bagage van toeristen. Dragers mogen maximaal 20 kilo tillen maar sommige tassen zien er echt veel zwaarder uit en ik vraag me af wat toeristen wel niet meenemen op deze trektocht. Het zijn trouwens niet alleen mensen die gebukt gaan onder hun vracht. Regelmatig worden we opgeschrikt door luide bellen die een ezel karavaan aankondigen, ook deze dieren zijn zwaarbepakt. Na de lunch steken we via een hangbrug de rivier over en dan begint de klim van 3280 traptreden naar boven. En dat is heftig! Er lijkt geen einde aan te komen en wat zijn we blij als het dorpje Ulleri in zicht komt, de overnachtingsplek voor vandaag. In het theehuis in Ulleri komen we weer een beetje op adem en genieten we van een warme douche. Weliswaar een gezamenlijke douche maar wat een luxe en wat een heerlijkheid! Hierna haasten we ons naar buiten voor de zonsondergang.

Voor het eerst zien we de toppen van de 7000 meter hoge Annapurna South. De berg kleurt roze / oranje in het avondlicht en vrijwel direct zijn we alle ontberingen van vandaag vergeten, wat een fantastisch uitzicht!
Zodra de zon onder is wordt het koud. Ulleri ligt op 2000 meter hoogte en het is hier een stuk frisser dan in Pokhara. We gaan naar de eetzaal van het theehuis. Daar brandt een aangenaam vuurtje waar we ons aan kunnen opwarmen en Ashish schotelt ons een maaltijd van rijst, groenten en aardappelen voor. Dat gaat er prima in. De rest van de avond kletsen we wat met een Oostenrijks stel dat hier ook overnacht en daarna duiken we ons bed in.

20 december 2009- Trekking dag 2 - De beklimming van Poonhill

Vannacht word ik rillend wakker ondanks dat ik met mijn kleren aan in mijn slaapzak lig met daar bovenop nog een deken van het theehuis. BRRRR, wat is het hier koud! Ik ben blij als de ochtend eindelijk aanbreekt. We kijken toe hoe onze Chapati op een klein vuurtje wordt gebakken en hierna onbijten we buiten op het terras van het theehuis met uitzicht op de Annapurna South.

Om 08.00 uur beginnen we weer aan onze wandeling. De spieren zijn wat stijf en stram maar verder is het vooral genieten. Genieten van de stilte. Genieten van de zon die doorbreekt en onze koude lichamen wat verwarmd. Genieten van de vriendelijke mensen onderweg en van het uitzicht op de bergen. Na 1,5 uur lopen verandert het landschap in een groene jungle vol varens en bomen begroeid met baardmos. Het pad daalt flink en hierna staat ons weer een pittige klim te wachten. Inmiddels zitten we op een hoogte van +/- 2800 meter en we merken dat hier minder zuurstof in de lucht zit.

Ashish is trouwens een geweldige gids. Hij is vrolijk, vriendelijk, behulpzaam en geeft ons veel informatie. Om 13.30 uur arriveren we in het dorpje Ghorepani. Ashish heeft een luxe theehuis voor ons uitgezocht met een eigen douche en wc op de kamer. De spaghetti die we hier als lunch krijgen is goddelijk! In de middag relaxen we wat op het terras van het theehuis. We hebben mooi uitzicht op de bergen en het is erg lekker in het zonnetje.

Nabij Ghorepani ligt de 3250 meter hoge berg Poonhill. De meeste toeristen beklimmen deze berg ’s morgens vroeg om te genieten van de zonsopkomst. Jan & Ashish gaan echter om 16.00 uur naar boven om de zonsondergang te zien. En die blijkt erg mooi te zijn. De rest van de avond brengen we kletsend door rondom het haardvuur totdat we overmand worden door slaap en ons bed in duiken.

21 december 2009 - Trekking dag 3 - De Annapurna South en de heilige berg Macchapuchare

Om 04.00 uur worden we wakker van het gestommel van medetrekkers die allemaal de Poon Hill gaan beklimmen. Wij draaien ons echter nog een keer om en staan een paar uur later op. We ontbijten in alle rust en vertrekken om 07.30 uur uit Ghorepani. De uitzichten op de bergen onderweg zijn echt geweldig. Het is helder vandaag en we zien de toppen van de 7000-ers Annapurna South en de heilige berg Macchapuchare. Macchapuchare is het Nepalese woord voor vissenstaart en deze berg heeft daar zeker wel wat van weg vanwege haar dubbele piek. De Macchapuchare is nog nooit succesvol beklommen en inmiddels is deze berg om religieuze redenen verboden terrein voor klimmers.

We bereiken een uitzichtpunt. Gebedsvlaggen wapperen in de wind en we genieten van het Himalaya panorama om ons heen. Wat is dit mooi!! Ik krijg een intens geluksgevoel over me heen, wat zijn we toch rijk dat we dit mee mogen maken. Minutenlang blijven we staan en het kost ons veel moeite om ons los te rukken van dit uitzicht om verder te lopen.
Hierna begint de lange afdaling door een sprookjesachtig Rhododendron bos. Het afdalen is bijna nog zwaarder dan het klimmen want onze benen worden behoorlijk op de proef gesteld. Ook nu hebben we weer veel profijt van onze wandelstokken.

Ashish vraagt waar we de nacht door willen brengen. In het grote toeristen dorpje Tadapani of in een kleinschalig theehuis net voorbij Banthani. Wij gaan voor Banthani en dat blijkt een goede keuze te zijn. Het theehuis is rustig gelegen, heeft slechts een paar kamers en de mensen hier zijn erg vriendelijk. Jan helpt mee met het zagen van brandhout zodat we straks een vuurtje kunnen maken om ons aan te warmen. De zon gaat onder en de rest van de avond brengen we door in de kleine eetzaal van het theehuis.

22 december 2009 - Trekking dag 4 - Over Gurkha's en spaghetti op het dak

Als we wakker worden is de zon al op en kunnen we gelijk aanschuiven voor het ontbijt, wat hebben wij goed geslapen vannacht. Om stipt 08.00 uur vertrekken we uit Banthani terwijl we vriendelijk uitgezwaaid worden door onze gastvrouw. Leuke plek hier! Het paadje slingert verder door een Rhododendron bos en een dik uur later arriveren we in Tadapani. Tijd voor een theestop.

De rest van de dag staat in het teken van afdalen en onderweg hebben we weer mooi uitzicht op de bergen. Rond 14.00 uur arriveren we in het dorpje Ghandruk. Hier wonen voornamelijk Gurungs, een van de vele etnische bevolkingsgroepen van Nepal. De Gurungs zijn een Tibeto-Birmaanse stam die het sjamanisme aanhangen. Veel Gurungs werken als soldaat in het Britse Gurkha leger. De mannen worden al sinds 1886 door de Britten gerekruteerd en zijn wereldberoemd vanwege hun moed en loyaliteit. Nog steeds heeft een Gurkha soldaat veel aanzien in Nepal. Gurkha zijn betekent een goed salaris en een goed pensioen. Ashish vertelt ons dat de eigenaar van ons hotel in Ghandruk ook een gepensioneerde Gurkha is.

Hij heeft veel geld verdiend en is vervolgens dit hotel begonnen. We genieten van een heerlijk bord spaghetti en terwijl ik mijn laatste hap naar binnen werk zie ik tot mijn verbazing spaghetti op het dak van het hotel liggen. Het ligt te drogen in de zon. Echte home-made spaghetti dus. In de namiddag maken we samen met Ashish een wandeling door het dorp. Het is erg leuk om het dagelijkse leven van de mensen hier te aanschouwen. Mannen en vrouwen werken op het land en nieuwsgierige kinderen poseren gewillig voor mijn camera. Verder bezoeken we nog een klein museum waar voornamelijk gebruiksvoorwerpen van de Gurung te zien zijn. Dan wordt het alweer schemerig en gaan we terug naar het hotel. De rest van de avond kletsen we met Ashish. Over zijn familie, over Nepal, over de maoisten, over Nederland, over het Hindoeisme, over de wereldproblematiek etc. etc. Interessant om te horen wat hem bezig houdt.

23 december 2009 - Trekking dag 5 - Terug naar Pokhara

Vandaag is de laatste dag van de trekking en dat is een erg raar idee. We zullen Ashish en onze drager nog missen straks. We beginnen met een steile afdaling door leuke kleine dorpjes en langs terrasvelden en daarna is het pad voor Nepalese begrippen erg vlak. Rond 14.00 uur zijn we weer in Nayapul, het startpunt en tevens het eindpunt van onze trektocht. Daar staat een taxi klaar die ons weer terug brengt naar Pokhara. We drinken nog wat met met Ashish in ons hotel en dan moeten we toch echt afscheid nemen. We zijn een geweldige ervaring rijker en hebben ontdekt dat we in de toekomst zeker vaker een trekking willen gaan doen. Na een warme douche gaan we de stad in om de vieze was weg te brengen en om te internetten zodat we een teken van leven kunnen geven aan het thuisfront. Als we een internet cafe binnen stappen valt de stroom uit. Dat gebeurt dagelijks in Nepal, soms wel een paar keer per dag. Dan eerst maar een hapje eten. Tot grote verbazing zit ons favoriete restaurantje helemaal vol. Het is een stuk drukker in Pokhara dan vorige week. Blijkbaar ontvluchten veel toeristen het drukke Kathmandu om hier in Pokhara de kerstdagen door te brengen. De restaurants in de wijk Lakeside zijn versierd met gekleurde lichtjes en we hebben zelfs een kerstboom gespot! Dat is bijzonder in Hindoeistisch Nepal. Na het eten duiken we vroeg ons bed in, de afgelopen dagen waren toch wel intensief.

24 december 2009 - De jarige job - Pokhara

Vandaag slapen we heerlijk uit en de rest van de dag zijn we ook erg lui. Pokhara is een geweldige plek om bij te komen van onze 5-daagse trekking. In de namiddag gaan we de was weer ophalen die we vlakbij ons hotel hebben afgegeven. Daar aangekomen is het een drukte van belang. De eigenaar ontvangt ons enthousiast, schuift ons een krukje toe en gebaart dat we moeten gaan zitten. Aarzelend nemen we plaats. Nog geen minuut later geeft hij ons een stukje taart en een bord vol met groenten, rijst en een ondefinieerbaar stuk vlees. De man kijkt ons stralend aan. Zijn kleine meid is vandaag 1 jaar oud geworden dus het is feest. De kleine ruimte stroomt vol met mensen en iedereen krijgt wat te eten. Wij staan versteld van zoveel gastvrijheid.

Ik wring me tussen de mensen in om de jarige job te bewonderen. Het meisje zit bij haar trotse moeder op een krukje en wordt door de gasten gezegend. Ik volg dit voorbeeld, doop mijn vinger in een schaaltje met rijst en rode verfpoeder en breng een stip aan op het voorhoofd van het meisje. Door alle zegeningen heeft de betreffende stip inmiddels het formaat van een flinke stuiterbal gekregen. Vervolgens geeft de vader mij een stip op mijn voorhoofd. Er ligt een plastic tas op tafel waar de gasten cadeaus in stoppen. Ik leg er een geldbiljet in, dat is wel het minste dat we kunnen doen. Ik neem weer plaats op mijn krukje en kijk Jan aan, daar zitten we dan met een bord eten op schoot. We twijfelen of we het op moeten eten. De gastheer ziet ons aarzelen en haalt een lepel voor ons.

De Nepalezen zelf gebruiken geen bestek maar eten met hun rechterhand. We nemen een paar happen van de rijst en de groenten. Het is erg scherp gekruid en heeft een aparte smaak. Met pijn in ons hart laten we de rest staan. Het is zo lief bedoeld maar ik denk niet dat onze magen dit aankunnen. We eten niet voor niks al de hele vakantie vegetarisch. We blijven nog een kwartier zitten en dan vinden we het tijd om te gaan.

Na wat gebaren over en weer naar de gastheer krijgen we onze zak met kleding terug en we wandelen naar ons hotel. We zijn erg onder de indruk van de gastvrijheid. Wij, 2 onbekende Westerlingen, worden behandeld als familie. Van de gastvrijheid van de mensen hier kunnen we in Nederland nog heel veel leren!
Die avond gaan we vroeg naar bed, onze vers gewassen slaap shirtjes ruiken naar eten…

25 december 2009 - Een boeddhistische kerst-mis -Tashi Palkhel

1e kerstdag 2009. Terwijl er in Nederland een pak sneeuw ligt en het vriest dat het kraakt zitten wij in ons t-shirt op het balkon van ons hotel te ontbijten. Het is net acht uur in de ochtend maar de zon is al op en het begint al aardig warm te worden.

Het is onze laatste dag in Pokhara en eigenlijk willen we nog naar Sarangkot, een dorpje met een uitzichtpunt. Daar vandaan moet je een mooie view hebben op het meer en de omliggende bergen. Het is echter een behoorlijke klim en bij het idee aan een dagwandeling beginnen onze spieren te protesteren. Geen wandeling voor ons vandaag. We slenteren nog wat langs de oever van het meer en terwijl Jan de kleurrijke bootjes fotografeert komt er een vrouw naast mij staan. Ze begint een heel verhaal in het Nepali, opent haar mond en beweegt de anderhalve tand die ze nog heeft heen en weer. Het tandvlees er om heen is rood en opgezwollen. Dat ziet er niet best uit, deze dame moet vreselijke kiespijn hebben. Ik geef haar wat geld zodat ze misschien naar de tandarts kan gaan. Het is niet veel maar ze is dolgelukkig, grijpt ons vast en knuffelt ons. Misschien is het beter om geen geld te geven maar het voelt goed en waarom ook niet, het is tenslotte kerstmis.

In het begin van de middag nemen we een taxi naar Tashi Palkhel, een Tibetaans vluchtelingenkamp dat een paar kilometer ten Noorden van Pokhara ligt. Hier wonen ruim 1000 Tibetanen die na de Chinese invasie hun land zijn ontvlucht. Bij een vluchtelingenkamp denk je misschien aan een tentenkamp en ermbarmelijke omstandigheden maar dat is hier gelukkig niet het geval. Eigenlijk is het gewoon een Tibetaans dorp. De mensen wonen in eenvoudige wit gepleisterde huizen en overal wapperen gebedsvlaggetjes. Er staat hier een tapijtenfabriek waar veel Tibetanen werkzaam zijn. Verder zijn er winkeltjes, een schooltje, restaurants en er staat een prachtig klooster.

Op het moment dat wij er zijn begint er net een gebedsdienst en wij hebben het genoegen om deze bij te wonen. Tientallen monniken in donker rode gewaden nemen plaats in het klooster. De dienst is erg indrukwekkend; de monniken reciteren mantra’s, slaan op grote trommels, rinkelen met bellen en schallen op trompetten. Het duurt anderhalf uur dan is het weer voorbij. Wij vinden het heel bijzonder om mee te maken. Hierna nemen we een taxi terug naar Pokhara. We gaan ons kerstmaal nuttigen bij ons favoriete restaurant Sweet Memories. Terwijl ik aan mijn Chapati zit galmt “Last Christmas” van Wham door de straat. Zo hebben we toch nog een kerstgevoel vandaag.

26 december 2009 - Terug naar Kathmandu - de wegblokkade

Om stipt 08.00 uur vertrekt onze Greenline bus vanuit Pokhara richting Kathmandu. Het eerste stuk verloopt voorspoedig. We schieten lekker op maar hoe dichter we in de buurt van Kathmandu komen, hoe drukker het op de weg wordt. Er is vooral veel vrachtverkeer vandaag. 25 kilometer voor Kathmandu staan we plotseling stil. De rij auto’s wordt langer en langer maar helaas komen we geen centimeter meer vooruit. Jan en een paar medepassagiers gaan kijken wat er aan de hand is. Even verderop blijkt er een wegblokkade te zijn. Er staan motoren op de weg geparkeerd en +/- 30 mannen houden het verkeer uit beide richtingen tegen. Niemand mag passeren. Ze staan er rustig bij, er heerst totaal geen vijandige sfeer. Tsja, hoe lang zal dit duren? Een paar minuten, een paar uur? Niemand weet het en we kunnen niks anders doen dan wachten. De politie arriveert en na precies 35 minuten wachten is de weg weer vrij en kunnen we gelukkig verder. Vanwege dit oponthoud is het nu echt file rijden naar de hoofdstad en rond 15.30 uur arriveren we eindelijk bij het busstation. Ons oorspronkelijke plan was om weer naar hotel Planet Bhaktapur in Bhaktapur te gaan maar we hebben totaal geen zin om nog een keer 1,5 uur in de file te staan dus we laten ons door de taxi afzetten in Thamel, de toeristenwijk van Kathmandu. Hier vinden we een redelijk hotel waar we genieten van een heerlijke warme douche en daarna gaan we een hapje eten in de stad.

27 december 2009 - Apen en heilige koeien - Kathmandu & Swayambhunath

Het is net 07.00 uur geweest als wij over het wereldberoemde Durbar Square in hartje Kathmandu wandelen en het is al opvallend druk. Niet met toeristen (we zijn de enige op dit tijdstip) maar wel met Nepalezen. Ze zijn bezig met hun puja, de dagelijkse offering van rijst, verfpoeder en bloemblaadjes. Heilige koeien lopen tussen de tempels door en overal fladderen duiven in de rondte. Aan de zijkant van het plein proberen mensen hun groenten, fruit en kleding aan de man te brengen maar het is nog te vroeg voor de souvenierverkopers, die zijn hun standjes nog aan het opbouwen. Er schalt luide muziek uit een tempel.

Op de grond voor de ingang zitten 4 Sadhus. Ze hebben zilverkleurige emmers bij zich die door voorbijgangers worden gevuld met voedsel. Jonge mannen scheuren op hun motoren over het plein en als we even niet opletten worden we bijna omver gegaloppeerd door 2 heilige koeien; eerst vrouwtje koe en vlak daarachter de stier die waarschijnlijk ergens zin in heeft, het beeld van Pamplona komt even in ons op. Kathmandu ontwaakt en dat is fascinerend om mee te maken! De tempels en het plein zelf vallen ons eerlijk gezegd wat tegen. Ze gaan op in het moderne Kathmandu, heel anders dan in middeleeuws Bhaktapur. Rond een uur of 9 is de magie verdwenen en veranderd Kathmandu in een echte metropool. Dat kan ook niet anders met ruim 1 miljoen inwoners. Veel herrie, veel afval en het verkeer is een grote chaos; een gemier van van auto’s, bussen, motoren, riskja’s, fietsers, voetgangers en heilige koeien. En elk voertuig heeft een toeter die ook volop gebruikt wordt, zelfs de riskja’s hebben er een. ’s Middags bezoeken we Swayambhunath, ook wel de apentempel genoemd. Dit boeddhistische heiligdom ligt op een heuvel een paar kilometer ten Westen van Kathmandu. Via 300 traptreden klimmen we naar boven en daar aangekomen blijkt helaas dat de beroemde stupa in de steigers staat. Gelukkig zijn er nog genoeg andere tempels en gebouwen te bezichtigen en wij zijn aangenaam verrast door de mystieke en rustgevende sfeer die hier heerst. Tibetanen mompelen hun mantra's en draaien de gebedsmolens rond. Vanaf hier heb je ook een prachtig uitzicht over de stad.

De apentempel doet haar naam trouwens eer aan, overal zijn apen. Ze leven hier rondom de tempels en zijn op zoek naar voedsel. Zorg dat je je eten goed opruimt want voor je er erg in hebt ben je het kwijt. De honden hebben het hier zwaar te verduren. Als ze iets te dicht in de buurt van de apenkolonie komen worden ze onder luid gekrijs van de apen weggejaagd.

Er zijn hier ook opvallend veel rijke toeristen uit India en vooral de vrouwen dragen prachtige kleurrijke sari’s. Om een onduidelijke reden gaan ze erg graag op de foto met een westerling. Diverse malen krijg ik letterlijk een man of vrouw naast me “geparkeerd” die met mij op de foto wilt. En de interesse is trouwens geheel wederzijds. Voor we er erg in hebben is de dag alweer voorbij en nemen we een taxi terug naar ons hotel. We zijn blij dat we nog wat van Kathmandu hebben kunnen zien vandaag.

28 en 29 december 2009 - De lange reis terug - vlucht naar Nederland

Het is onze laatste vakantiedag en dat voelt best wel raar. We hebben helemaal geen zin om naar huis te gaan. 'smorgens wandelen we nog wat door de stad en we genieten van een uitgebreide lunch in Thamel. Om 14.00 uur brengt een taxi ons naar de luchthaven en dan begint de lange reis terug naar huis. Nepal stond al jaren op ons “wensenlijstje” en dat kleine beetje dat we gezien hebben heeft zeker aan onze verwachtingen voldaan. We weten nu al dat we hier nog een keer terug zullen komen. Vanwege de prachtige landschappen maar ook vanwege de vriendelijke kleurrijke bevolking. De mensen hier hebben een zwaar bestaan maar zijn erg positief en zo gastvrij.

Terug in Nederland vallen we letterlijk met onze neus in de sneeuw. Wat een contrast met de afgelopen weken.
Welkom thuis….