29 & 30 April 2006 - Aankomst Kedewatan Bali

We vliegen met Malaysia Airlines en zodra we aan boord van de dikke Boeing 747-400 stappen zijn we al in vakantiestemming. De stewardessen zijn knap en prachtig gekleed. De vlucht verloopt voorspoedig en na +/- 12 uur vliegen landen we in Kuala Lumpur. We moeten ons hier 3 uur vermaken en dat is zeker geen straf want er is genoeg te zien. Kuala Lumpur heeft een zeer modern en schoon vliegveld en de architectuur is prachtig. Er loopt een verscheidenheid aan mensen rond en er zijn genoeg winkeltjes zodat we ons geen seconde vervelen.

Vanaf Kuala Lumpur vliegen we in 3 uur naar Denpasar op Bali. Inmiddels heeft de vermoeidheid toegeslagen maar het lukt ons niet om in het vliegtuig te slapen. We zijn dan ook heel blij als we eindelijk in Denpasar arriveren. Het duurt een eeuwigheid voor we door de douane heen zijn en we onze tassen hebben en gelukkig worden we in de ontvangsthal opgewacht door een medewerker van hotel Bunga Permai. In een uurtje rijden we naar het dorpje Kedewatan, 5 kilometer vanaf Ubud in het binnenland van Bali. Als we bij dit kleine familie hotel aankomen hebben we het idee dat we in een paradijs zijn aanbeland. Het hotel is rustig gelegen middenin het Balinese landschap en bestaat uit 3 vrijstaande gebouwen met daken van riet. Vanaf ons balkon hebben we uitzicht op een prachtige tuin en een dal vol palmbomen. We rusten wat uit van de lange reis, eten onze eerste nasi goreng (hmmmmmm) en duiken dan ons bed in. Eerst maar even wat slaap in halen!

1 Mei 2006 - Wandeling naar Ubud

Om half 7 worden we wakker van kraaiende hanen. De zon is net opgekomen maar het wordt nu al snel warm! We hebben heerlijk geslapen vannacht en na ons ontbijt dat bestaat uit toast met jam en veel fruit maken we een wandeling naar Ubud.

Ze worden, op zijn zachts gezegd, niet vriendelijk behandeld. Pijnlijk om te zien…..

Na 2 uurtjes wandelen komen we aan in Ubud. Het stadje ligt in het binnenland van Bali en heeft ongeveer 8000 inwoners. Het is een echte kunstenaarsstad want hier wonen en werken veel schilders, beeldhouwers, zilversmeden en overige ambachtslieden. Er zijn ateliers, winkeltjes, hotels, restaurantjes, reisbureautjes en natuurlijk ook tempels. Verder is hier druk verkeer. Motorbikes scheuren door de straten en taxi’s toeteren er vrolijk op los. We slenteren wat door de stad heen en bezoeken de lokale markt.

We hadden hier trouwens veel toeristen verwacht maar tot onze verbazing zien we er maar een paar en de meeste zijn van Japanse afkomst. Al snel wordt ons duidelijk dat het toerisme hier momenteel behoorlijk op zijn gat ligt. Het aantal vakantiegangers is sterk gedaald na de bloedige bomaanslagen in Kuta van Oktober 2002 (187 doden) en Oktober 2005 (25 doden). Later in de vakantie spreken we ook diverse mensen die hierdoor hun baan zijn kwijtgeraakt of hun hotel / restaurant hebben moeten sluiten. Een trieste zaak en we kunnen dan ook alleen maar hopen dat het toerisme weer zal aantrekken.

2 Mei 2006 - Wandeling & Legong dans

We blijven nog wat nazitten en er worden zakjes met geld verspreid onder de jonge dansers en de mannen van het orkest. Ze worden per optreden betaald. Tot onze verbazing zien we de vrouwen vertrekken terwijl ze hun prachtige kostuums nog aan hebben. Een van hen stapt in vol ornaat op haar motorbike. Met een hand houdt ze haar masker stevig vast en met haar andere hand manoeuvreert ze behendig haar motorbike door het drukke verkeer van Ubud. Geweldig om te zien. Wij maar denken dat ze hier, zoals we thuis gewend zijn, een kleedkamer zouden hebben….

3 Mei 2006 - Galungan ceremonie

Vandaag is het Galungan, een Hindoeïstische feestdag die om de 210 dagen plaatsvindt (een Balinees jaar duurt 210 dagen). Op deze dag wordt de overwinning van “het goede” over “het kwade” gevierd. Verder geloven de Balinese Hindoes dat de goden en hun voorouders tijdens Galungan terugkeren op aarde en deze worden welkom geheten door middel van gebeden, offerandes en feesten. De festiviteiten rondom Galungan duren 10 dagen en dan is het Kuningan. Op deze dag wordt er opnieuw geofferd en gebeden om de voorouders te bedanken voor hun aanwezigheid zodat ze weer terug kunnen keren naar hun eigen wereld.

Wij zijn erg nieuwsgierig wat er vandaag allemaal gaat gebeuren en direct na het ontbijt maken we een wandeling door ons dorpje Kedewatan. Op straat is het uitgestorven maar langs de kant van de weg staan overal de prachtige versierde Penjors. Verder zien we bij ieder woonhuis diverse offertjes staan van bloemen, fruit, rijst, wierook en zelfs geld.

De vrouwen hebben lange rokken en kanten bloesjes aan in de meest felle kleuren.
Hier maken we kennis met Ketut, een vriendelijke Balinees. Hij nodigt ons uit om deel te nemen aan de tempelceremonie die op het punt staat te beginnen. We gaan de tempel in en komen uit in een soort binnenhof waar we plaatsnemen aan de zijkant. De dorpsbewoners gaan allemaal op de grond zitten om gezamenlijk te bidden. Hierna gaan ze door een gespleten poort een andere tempelruimte in. Ketut nodigt ons ook hieruit. We gaan tussen de overige mensen zitten en wachten op wat komen gaat. Weer wordt er gebeden en daarna wordt iedereen gezegend door de priester.

Met een soort kwast sprenkelt hij heilig water op de hoofden van de mensen. Vervolgens krijgen ze 3x heilig water in de handen gegoten wat ze opdrinken en 1x over hun hoofdhaar spoelen. Daarna krijgen ze een aantal rijstkorrels. Er worden 3 hele korrels uitgezocht en opgegeten, de overige korrels worden op het voorhoofd geplakt. En dan is het ritueel voorbij en verlaat men de tempel. Gefascineerd kijken we toe. Het is boeiend om zo’n ceremonie mee te maken. Dan nadert de priester ons en ook wij worden gezegend.

Samen met Ketut verlaten we de tempel en hij nodigt ons uit in zijn huis. Als je door een willekeurige straat in Bali loopt zie je alleen de poortjes van het betreffende woonerf en de rest is ommuurd. We waren al nieuwsgierig hoe het er van binnen uit zou zien…. We stappen door het poortje van Ketut zijn huis en verbazen ons over de ruimte die we hier aantreffen. We komen uit op een binnenplaatsje en daarom heen staan meerdere huizen en mini tempeltjes. Ketut vertelt ons dat hij hier woont samen met zijn familie. We maken kennis met zijn vrouw, kinderen, broers, zus, neefjes en nichtjes.

Zijn ouders, die hier vroeger ook woonden, zijn helaas al overleden. Iedereen is even vriendelijk en we krijgen direct koffie aangeboden met een gerechtje dat speciaal voor Galungan gemaakt is; bananenbladeren gevuld met een zwarte & witte rijst, diverse kruiden en wijn. De smaak kan ons niet echt bekoren, het is erg machtig en zurig, maar uit beleefdheid nemen we een paar grote happen. Ketut vertelt ons ondertussen veel over het Balinese Hindoeïsme, zijn familie en de bezienswaardigheden op Bali.

Dan is het weer tijd om te gaan. We lopen terug naar ons hotel en zijn zeer onder de indruk van de tempel-ceremonie en zoveel gastvrijheid.

4 Mei 2006 - Gunung Batur & Tempels

We willen meer zien van Bali dan alleen Ubud en de omgeving van Kedewatan vandaar dat we voor vandaag via ons hotel een auto + chauffeur hebben geregeld. We gaan op pad met chauffeur Nyoman en een enthousiaste jongen van ons hotel die toevallig ook Nyoman heet.

Nou ja, eigenlijk is dat niet zo toevallig omdat veel mensen op Bali dezelfde naam hebben. In het Balinese Hindoeïsme is er sprake van een kastensysteem. Bij de laagste kaste (en daar horen de meeste mensen op Bali bij) kan je aan de naam zien wie het eerste, tweede, derde of vierde kind is. Het eerste kind heet Wayan, de tweede Made, de derde Nyoman en de vierde Ketut. Het maakt
niet uit of het een jongen of een meisje is . Als er meer dan 4 kinderen geboren worden beginnen
ze gewoon weer van voren af aan. Grappig maar voor ons soms best wel verwarrend.

Om 9 uur vertrekken we vanaf ons hotel en als eerste bezoeken we Goa Gajah, de olifantengrot. Op het terrein bevindt zich een tempel en een grot waarin diverse nisjes met beelden staan. Het geheel stelt niet zoveel voor. De 2e tempel die we bezoeken, de Gunung Kawi, is wel de moeite waard. Hij is mooi gelegen tussen de rijstvelden en in de rotsen nabij de tempel zijn prachtige monumenten gehakt. We denken dat het graven zijn maar Nyoman vertelt ons dat we het fout hebben, het blijken schrijnen te zijn. Dan rijden we verder naar de heilige brontempel Pura Tirta Empu. lVanwege Galungan is hier net een ceremonie aan de gang.

Ook nu mogen we binnenkomen. Het is een hele grote tempel en we nemen plaats op de grond om te kijken wat er allemaal gebeurt. Prachtig geklede vrouwen dragen offergaven van fruit en andere etenswaren op hun hoofd. Even verderop zijn mensen aan het bidden en ze worden gezegend door een priester. Aan de andere kant van de tempel bevindt zich een bassin met heilig water waarin mensen zich wassen. Bijzonder om te zien.

Hierna gaan we naar de Gunung Batur, de actiefste vulkaan van Bali. In 1917 vond de grootste eruptie plaats waarbij meer dan 1000 mensen de dood vonden . Deze vulkaan is 1717 meter hoog en aan de voet van de vulkaan ligt een meer. We hadden ons er veel van voorgesteld en zijn teleurgesteld als we bij het uitkijkpunt aankomen. Niks idyllisch middenin de natuur, maar een uitkijkpunt aan een drukke weg waar we met tientallen andere mensen staan.

Bovendien zijn hier veel opdringerige verkopers en het uitzicht valt ook nog eens tegen; dikke grijze wolken hangen boven het meer en de vulkaan waardoor we de krater niet goed kunnen zien. Een paar minuten nadat we gearriveerd zijn begint het te stortregenen.

5 Mei 2006 - Bezoek Bratanmeer & tempel

De vruchtbare grond en het klimaat op Bali zijn ideaal om rijst te verbouwen en dat gebeurt al eeuwenlang op dezelfde manier. De Balinezen hebben een perfect systeem bedacht van irrigatiekanalen en tunnels waarmee water wordt getransporteerd. Hierdoor kunnen ze 2x per jaar een oogst binnenhalen.

De rijstcyclus ziet er als volgt uit:

- de zaadjes worden geplant
- de boeren zetten het plantbassin onder water, ploegen het en maken het vlak
- de zaadjes zijn kleine plantjes geworden en deze worden met de hand overgezet in het plantbassin
- de rijst wordt met de hand geoogst
- de rijstvelden worden verbrand. Door de as blijft de grond vruchtbaar.

Vandaag gaan we op pad met Ketut, die we tijdens de Galungan ceremonie hebben ontmoet. Hij heeft ons beloofd om ons mooie rijstvelden in diverse stadia te laten zien. Zodra we even buiten Ubud zijn zien we al vrouwen aan het werk op de velden. Ze zijn aan het oogsten. Ze doen dit met een soort sikkel en vervolgens slaan ze de plantjes tegen een mand waarin de rijst wordt opgevangen. Leuk om te zien.

We rijden verder en komen langs het Bali vogelpark. Nu we hier toch zijn kunnen we hier net zo goed even een kijkje nemen, nietwaar? Het is een mooi aangelegd park waar veel kleurige exotische vogels uit Azië, Amerika, Afrika en Australië te vinden zijn. De meeste vogels zitten in kooien maar ze hebben hier ook een reusachtige volière gemaakt waar we doorheen kunnen lopen. De vogels vliegen hier los en het is een leuke bezigheid om ze te spotten. Normaal gesproken hebben ze in dit park ook een Komodovaraan maar we hebben pech want deze is tijdelijk ergens anders ondergebracht. Moeten we toch ook eens een bezoekje brengen aan de Komodo eilanden.

Hierna laat Ketut ons nog veel meer rijstvelden zien en we bezoeken de prachtige Ulu Danu tempel in het Bratanmeer. Dan wordt het al schemerig en gaan we weer terug naar ons hotel. Het einde van een zeer gezellige dag mede door Ketut. Het klikt tussen ons en hij geeft ons de mobiele telefoon van zijn zoon zodat we hem kunnen bellen als we wat willen afspreken of een taxi nodig hebben.

6 - 8 Mei 2006 - Ubud & omgeving

Deze dagen zijn klusjesdagen. We gaan naar Ubud om te internetten zodat we een teken van leven kunnen geven aan onze familie, we spreken af met Ketut, we slaan wat boodschapjes in en laten de was doen. Verder spitten we onze reisgids door om te lezen wat we precies willen gaan zien op Java . En hoe en wanneer. We bezoeken diverse travel agencies en kiezen ervoor om 7 dagen naar Java te gaan waarbij we een privé gids en chauffeur tot onze beschikking hebben zodat we onze dagen optimaal benutten en veel kunnen zien.

Verder luieren we wat bij ons hotel en vluchten we voor de stortregens. We snappen inmiddels wel waarom Bali zo weelderig groen is……

9 Mei 2006 - Naar Yogyakarta & Prambanan

Om half elf haalt Ketut ons op en hij brengt ons naar de luchthaven.
In een uurtje tijd vliegen we vanaf Denpasar naar de stad Yogyakarta op Java waar we worden opgewacht door Kadarwati, onze persoonlijke gids voor de komende 2 dagen. Een gezellige vrouw die onophoudelijk tegen ons aankletst.

We rijden door de drukke straten van Yogyakarta en het valt ons direct op dat het straatbeeld hier heel anders is als op Bali. Op Java (en in de rest van Indonesië) is de islam de hoofdgodsdienst en daarom zijn hier moskeeën in plaats van tempels. De meeste vrouwen dragen hoofddoekjes en sommige zijn zelfs helemaal gesluierd. Verder krioelt het hier van de becaks, 3-wielerige fietstaxi’s die hét vervoermiddel zijn in Yogyakarta. En er zijn geen straathonden!

Het is nog vroeg in de middag en we besluiten om de Prambanan te bezoeken. De Prambanan is het grootste Hindoeïstische complex van Indonesië. Het is gebouwd in de 9e eeuw, toen Java nog Hindoeïstisch was en er nog geen spoor te bekennen was van de Islam. Ooit bestond dit complex uit honderden tempels maar nu staan er nog 6 hoofdtempels overeind, de rest ligt in puin. De tempels zijn gewijd aan de goden Brahma (de schepper) , Vishnu (de bewaker) en Sjiva (de vernietiger).

In alle rust wandelen we tussen de tempels door en bewonderen we de prachtige hindoeïstische afbeeldingen waarmee ze versierd zijn.

Plotseling horen we gegiechel achter ons. We worden achtervolgt door 2 meisjes in schooluniform. Ze willen graag hun Engels oefenen en willen van alles van ons weten. En uiteraard moeten we ook met ze op de foto. Dan nemen we afscheid en tot mijn grote verbazing krijg ik van beide meisjes 2 dikke plakzoenen op mijn wang. Dat is wel het laatste wat ik verwacht had op het Islamitische Java….

10 Mei 2006 - Borobodur & Yogyakarta

Het is 4.15 uur in de ochtend en met een schok word ik wakker. Wat een herrie buiten! Onmiddellijk dringt tot me door dat ik de oproep tot gebed hoor. In tegenstelling tot Jordanië, waar de oproep slechts enkele minuten duurt, gaat het indringende gezang hier ruim een kwartier door. En ja, dan ben je dus klaarwakker. Daarom zitten we om half 6 ’s ochtends al aan het ontbijt.

Hierna vertrekken we naar de beroemde Borobodur. De Borobodur is het grootste boeddhistische monument ter wereld en is gebouwd in de 8e en 9 eeuw. Het is een gigantisch gebouw wat lijkt op een platte piramide. Hij is 123 meter breed , ruim 30 meter hoog en bestaat uit 9 verdiepingen.

We kopen een kaartje en moeten langs een bewakingspost om het terrein op te komen. Steekproefsgewijs worden hier mensen gefouilleerd en tassen gecontroleerd. In 1985 hebben Islamitische moslims 9 stoepa’s laten ontploffen (toen Unesco net klaar was met de renovatie werkzaamheden aan het complex) en sindsdien wordt de Borobodur 24 uur per dag bewaakt.

Zodra we het terrein oplopen worden we besprongen door souvenirverkopers en bedelaars. Ze zijn heel erg opdringerig en laten ons pas met rust als we de trappen van het gebouw beklimmen. Behoorlijk vervelend maar we hebben wel begrip voor deze mensen. Net als op Bali zijn ook hier bijna geen toeristen. Onze gids vertelt ons dat normaal gesproken 50.000 mensen dit wereldwonder per dag bezoeken, wij zien er vandaag hooguit 50! Redenen hiervoor zijn de continue dreiging van terrorisme maar ook de dreiging van de Merapi vulkaan die hier nog geen
30 kilometer vandaan ligt en op het punt van uitbarsten staat.

De Borobodur is echt prachtig. In alle rust bewonderen we de honderden reliëfs die het leven van Boeddha uitbeelden. Op de bovenste verdieping staat een gigantische stoepa omringd door kleinere stoepa’s en Boeddha beelden. In de kleine stoepa’s zitten ook weer Boeddha beelden verborgen.
Als we alles bekeken hebben lopen we weer naar beneden en we hebben nog geen 2 stappen gezet of we worden alweer omringd door verkopers en bedelaars:

“You remember me? It’s me Oscar, I have beautiful cards for you
It is me number 14, you see, on my hat, number 14
Look look Cheap Cheap
How much for you? You can bargain…
Special price for you
Please, please, give me money…

We kunnen het niet over ons hart verdragen om te vertrekken zonder wat souvenirs gekocht te hebben….

Dan gaan we weer terug naar Yogyakarta en hier bezoeken we het paleis van de Sultan. Dit paleis is in 1756 gebouwd en hier woont de enige nog regerende sultan van heel Indonesie. Hij is een belangrijk man en heeft veel aanzien bij zowel de regering als het volk

Je mag het paleis alleen bezoeken onder begeleiding van een gids van het paleis die de taal van de bezoeker spreekt. Wij krijgen een oude dame als begeleidster en inderdaad, ze spreekt gebrekkig Nederlands. Iedere zin begint ze met “Geachte Mevrouw, Mijnheer” en dat werkt behoorlijk op onze lachspieren, al hebben we dat aan haar maar niet laten blijken.

11 Mei 2006 - naar de Bromo vulkaangebied

Deze ochtend is het erg helder en vanaf de straat van ons hotel hebben we goed uitzicht op de rokende Merapi vulkaan. Hij ligt hier 29 kilometer vandaan en is al dagen in het nieuws omdat experts een dezer dagen een uitbarsting verwachten. Mensen die in een straal van 5 kilometer van de vulkaan wonen zijn inmiddels geëvacueerd. Wij zijn in ieder geval vertrokken voordat hij rare dingen gaat doen want na het ontbijt rijden we naar het vliegveld voor onze vlucht van Yogyakarta naar Surabaya. Het inchecken gaat erg snel alleen ons vliegtuig is nog niet gearriveerd.

En dat betekent vertraging. Ruim 1,5 uur. De vlucht zelf is zo voorbij, na 3 kwartier landen we al op Surabaya. Hier worden we opgewacht door een nieuwe chauffeur en een nieuwe gids Henk, die verrassend goed Nederlands blijkt te spreken.

Vanaf Surabaya is het ongeveer vijf uur rijden naar het gebied van de Bromo vulkaan.Voor het grootste gedeelte volgen we de hoofdweg en dit wordt echt de ergste rit uit mijn leven! Het verkeer is een nachtmerrie en er geldt hier maar 1 regel: het grootste voertuig heeft de macht. Wij zitten in een witte 6-persoonsbus en onze chauffeur rijdt als een idioot. Iedereen die we tegenkomen duwt hij zowat de berm in. Op deze hoofdweg rijden ook veel vrachtwagens die we in moeten halen. En dat doet onze chauffeur dan ook, ongeacht of er een andere vrachtwagen aankomt, of tegenliggers ,of een bocht of een heuvel. Het gaat iedere keer maar net goed en ik heb het zweet in mijn handen en op mijn voorhoofd staan.

Onze gids Henk doet alsof er niks aan de hand is en is in een uitgebreid gesprek verwikkeld met Jan, die inmiddels ook wel wat wittig ziet. Zodra we van de hoofdweg af zijn wordt het gelukkig een stuk beter. We komen door kleine dorpjes en bezoeken ook nog het vissersstadje Pasuran waar duidelijk grote armoede heerst.

Rond een uur of zes arriveren we in het dorpje Cemoro Lawang dat op 2000 meter hoogte aan de voet van de Bromo vulkaan ligt. Zodra de zon hier onder is daalt de temperatuur en voor het eerst tijdens onze reis hebben we het koud. Het is zelfs zo koud dat ik middenin de nacht mijn kleren weer aantrek en de dekens tot over mijn hoofd trek. Dat is even wennen.

12 Mei 2006 - Zonsopkomst bij de Bromo vulkaan

Langzaamaan komt de zon op en we genieten van een adembenemend schouwspel. Het buitenaardse landschap voor ons wordt magisch verlicht. We kijken neer op de grijs/wit gekleurde Bromo vulkaan. Hij steekt af tegen de rest van het landschap en blaast continue witte rook uit. Verder zien we de groengekleurde Batok vulkaan en achteraan de veel hogere Semuru vulkaan die om de tien minuten een dikke donkere wolk uitspuugt. Prachtig om te zien….en we hebben mazzel want het schijnt de eerste heldere zonsopkomst sinds weken te zijn.

Met moeite rukken we ons los van dit uitzichtpunt en in de jeep rijden we door een immense lavazandwoestijn naar de Bromo vulkaan. Hiervandaan kan je met paardjes omhoog maar we willen het te voet doen om in alle rust te genieten van de omgeving. Het rotsachtige pad loopt steil naar boven en het laatste stuk bestaat uit een trap van ruim 250 treden die tegen de berg op gemaakt is.

13 Mei 2006 - Naar Ijen vulkaan gebied

Vanwege de kou slapen we vannacht zo goed dat we helaas onze 2e zonsopkomst missen. Gelukkig hebben we na het ontbijt nog tijd genoeg om nog wat rond te wandelen.

Om half elf worden we opgepikt in een stoere Toyota landcruiser voor het vervolg van onze reis.
In 6 uur tijd rijden we naar het uiterste Oosten van Java. De chauffeur die we vandaag hebben rijdt gelukkig een stuk beter dan die van eergisteren zodat we nu kunnen genieten van de omgeving.
En vooral van onze mede weggebruikers. Ongelofelijk wat sommige mensen allemaal meeslepen op hun vervoermiddel. We zien fietsende hooibalen, rijdende meubelstukken, een vrachtwagen met een laadbak vol moslimmeisjes, aanhangers met stapels levende kippen of varkens, rijdende restaurantjes en complete gezinnen op 1 motorbike! We vervelen ons geen seconde en voor we het weten zijn we al bijna op onze eindbestemming.

De laatste 3,5 kilometer gaat over een hobbelige onverharde weg en dan komen we aan bij het Ijen Resort. Een super-de-luxe bungalowpark op de meest prachtige locatie die we ooit hebben gezien, op een bergflank omgeven door schitterende rijstvelden en vulkanen. En wij, bofkonten die we zijn, mogen hier 2 nachten verblijven. Dit Resort is kortgeleden gebouwd en is de enige overnachtingsplek nabij de vulkaan Kawah Ijen. Het is erg luxe, niet goedkoop maar echt een onvergetelijke ervaring.

14 Mei 2006 - Beklimming Ijen vulkaan

Vroeg op vandaag; om 5 uur vertrekken we met de jeep richting de Kawah Ijen (ie-djen).
Vanaf het resort is het een uurtje rijden naar de voet van de vulkaan en de hobbelige weg voert dwars door een koffie plantage en zelfs een echt regenwoud!

We beginnen aan de klim. Het pad is behoorlijk steil en de eerste drie kwartier lopen we door een bos. Daarna zitten we boven de boomgrens en hebben we mooi uitzicht op de omgeving. De weg slingert verder omhoog en onverwacht zijn we boven en kijken we neer op een prachtig turkoois gekleurd kratermeer. Witte zwaveldampen stijgen op uit de diepte. Adembenemend mooi…. We dalen gedeeltelijk af in de krater en hier zien we de zwavel-dragers aan het werk, die we op weg naar boven ook al tegen kwamen. Het is on-ge-lofelijk wat deze mannen doen.

Twee keer per dag dalen ze af in de krater om zwavel te verzamelen. Ze laden deze gele brokken in manden die ze op hun schouders naar boven dragen. Hun vracht weegt tussen de 80 en 100 kilo! Op blote voeten of met slippertjes leggen ze op deze manier een afstand af van ruim 15 kilometer per dag. Het pad is rotsachtig en steil en de zwaveldampen die ze beneden in de krater inademen zijn verstikkend. Deze mannen worden dan ook niet oud, hun levensverwachting is 50 jaar. Ze verdienen ongeveer € 3,00 per dag en dat is zeer goed betaald in vergelijking met het gemiddelde salaris in deze regio.

De gewonnen zwavel wordt voornamelijk gebruikt in suikerraffinaderijen.

We kopen een brok zwavel bij een van deze mannen en delen onze meegebrachte koekjes uit. Dat is wel het minste wat we kunnen doen….

Het is trouwens erg rustig op deze vulkaan. Er zijn bijna geen toeristen en de enige die we zien zijn Indonesiërs uit Surabaya die een weekend uitstapje hiernaartoe maken. Zodra ze ons in het oog krijgen pakken ze onze hand vast en moeten we met ze op de foto. Meer dan een keer. Erg leuk!

We brengen een paar uur op deze vulkaan door en dalen dan weer af. Weer een belevenis erbij die we niet snel zullen vergeten!

15 Mei 2006 - Wandelen rond Ijen resort & terug naar Bali

Om 5 uur zijn we alweer ons bed uit want we willen een wandeling tussen de rijstvelden maken.
De zon is net op en zet de omgeving in een sprookjesachtig licht.

We volgen het smalle paadje dat tussen de rijstvelden en diverse kleine dorpjes loopt en genieten van de stilte. Kikkers kwaken, vogeltjes fluiten, het is hier echt een waar paradijs. Al gauw komen ook de dorpsbewoners tot leven. Boeren gaan met hun buffels aan het werk op het land. Vrouwen wassen zichzelf in het smalle riviertje langs de weg. Als we door het dorp lopen groeten de mensen ons vriendelijk en de kinderen rennen zwaaiend op ons af.

Eerst zijn ze wat verlegen maar zodra we een foto van ze maken en het resultaat achter op onze camera laten zien zijn ze door het dolle en springen ze wild om ons heen en moeten we nog meer foto’s maken. Heerlijk!

Dan gaan we weer terug naar ons resort en na het ontbijt verlaten we dit mooie plekje. Met pijn in ons hart want het liefst waren we hier nog veel langer gebleven…

16 Mei 2006 - Wandeling nabij Ubud & Muizenissen

Om 11 uur komt Ketut ons ophalen. Het is erg leuk om hem weer te zien en gezellig bij te kletsen over onze Java belevenissen. We gaan naar Ubud om wat te internetten en genieten van onze lunch in het Lotus Café. Volgens onze reisgids is dit café het startpunt van een mooie wandeling tussen de rijstvelden. We geloven het niet en willen wel eens zien of dat waar is. En inderdaad, binnen een paar minuten lopen we al middenin de natuur en is de drukte van het stadje heel ver achter ons.

2 uur lang volgen we een smal zandpaadje dwars door de rijstvelden en hopen we dat we niet gebeten worden door een slang want we zijn zo stom om deze wandeling op slippertjes te maken.

Als we weer terugkomen bij ons hotel is het daar een drukte van belang.
Wayan, een van de medewerkers, staat in een hele rare houding tegen een schilderij aan. Daaronder zit een dikke bobbel. En het beweegt. Een paar dames gillen het uit maar niemand weet wat er nu precies achter het schilderij zit. Wayan geeft een paar harde meppen op de bult en slaat er daarna nog eens op met een hamer. Nu moet “het“ wel dood zijn. Voorzichtig haalt hij het schilderij weg en zien we nog net hoe hij wegloopt met een hele dikke bewegingloze muis. Wayan, de muizenvanger van Kedewatan…..

17 Mei 2006 - Naar Amed

De meeste mensen gaan naar Bali om te genieten van zon, zee en strand. Wij zijn hier nu al een poosje en hebben nog geen zee of strand gezien en daar willen we verandering in brengen. We houden echter niet van drukke toeristische badplaatsen zoals Kuta en willen ergens anders heen.

Ketut brengt ons in 2,5 uur tijd naar Amed, een klein vissersdorpje in het uiterste Oosten van Bali. Een paar kilometer buiten Amed vinden we een mooi en rustig bungalowparkje, Kusuma Jaja. We zijn op een ander stelletje na de enige gasten en krijgen een echt Balinees huisje op 10 meter afstand van de zee en 5 meter afstand van een zwembad. Wat wil een mens nog meer? Het strand stelt niet veel voor. Het is klein en bestaat uit zwart zand en hier en daar wat rotsen. Bovendien liggen hier overal prahus, de gekleurde zeilbootjes waarmee de inwoners dagelijks gaan vissen. Het is hier aan de kust een stuk warmer en vochtiger als in het binnenland.

We hebben weinig energie om ook maar iets te ondernemen en de rest van de dag liggen we voor pampus, we komen alleen overeind om een duik te nemen in het zwembad.

Aan het eind van de middag slenteren we wat over het verlaten strand. In ene valt ons oog op een klein bordje waarop met de hand geschreven “vegetarian restaurant” en “home made pasta” staat. En dat laatste doet het hem. Al dagen genieten we van de Indonesische keuken maar bij
het woord pasta loopt het water in onze mond. Dat is lang geleden!

Het is duidelijk dat hij nu geen gasten verwacht. Het is al weken erg rustig, vertelt hij en eigenlijk is zijn restaurantje gesloten. Hij heeft geen verse ingrediënten in huis om een maaltijd voor ons te bereiden. Jan vertelt hem teleurgesteld dat we zo’n trek hebben in pasta. Dan tovert hij een grote glimlach tevoorschijn, maar dát kan hij nog wel voor ons maken!

En zo genieten we onverwachts van een heerlijke home made maaltijd van zelfgemaakte pasta met zelfgemaakte tomatensaus, zelfgemaakte basilicum (zee)zout, zelfgemaakte chocolade cake met zelfgemaakte yoghurt en zelfgemaakte kardemon koffie.

De eigenaar van het restaurant is een vriendelijke alternatieve Duitser die genoeg heeft van het rijke Westen en hier op Bali een nieuw leven is begonnen. Hij komt bij ons zitten en vermaakt ons 3,5 uur lang met zijn boeiende levenservaringen en theorieën.

En dit vinden wij een van de leukste dingen van reizen, die onverwachte ontmoetingen met de meest uiteenlopende interessante personen.

18 Mei 2006 - Snorkelen bij Amed

De omgeving van Amed schijnt een van de beste te zijn om te snorkelen of te duiken en dat willen we vandaag gaan proberen. De Duitser van gisteravond adviseerde ons om een baai verderop te gaan snorkelen en we volgen zijn raad op. Om ons te verplaatsen huren we 2 stoere fietsen maar dat blijkt niet zo’n goed idee te zijn. De wegen zijn bochtig en steil en bovendien is het simpelweg te heet.

19 Mei 2006 - Omgeving Amed

Als we ’s morgens rond half acht aan het ontbijt zitten zien we de vissers terugkomen. Uit het niets verschijnen tientallen bootjes als kleurige stipjes aan de horizon om even later op het strand aan te meren. Erg leuk om te zien. Na het ontbijt gaan we op zoek naar de zoutwinning. In de omgeving van Amed wordt namelijk zout gewonnen volgens een oeroud proces. Men verdampt pekel in uitgeholde palmboomstammen die op het strand te drogen worden gelegd. Wij willen dit graag zien maar als we bij Amed aankomen hebben we pech. De palmboomstammen liggen opgestapeld en er is geen zoutwinning te bekennen. Een van de mensen vertelt ons dat ze pas in Juli en Augustus weer aan het werk gaan. Maar wij, bofkonten, kunnen wel wat zout kopen bij deze mensen hier want ze hebben nog genoeg op voorraad. En dat doen we dan maar. We slenteren nog een eind over het strand en worden steeds omringd door kleine kinderen die ons zelfgemaakt kettingen of zout proberen te slijten.

Sommige zijn nog erg jong, hooguit een jaar of vijf. Het Oosten van Bali is een stuk armer als de rest van het eiland waar we tot nu toe geweest zijn, dat is ons wel duidelijk geworden afgelopen dagen.

De rest van de dag zijn we erg lui en in de schaduw genieten we van lekkere fruitshakes en een goed boek.

20 Mei 2006 - Naar Sanur & Uluwatu tempel

En dan breekt plotseling onze laatste echte vakantiedag aan. Inmiddels hebben we het wel gezien in Amed en we nemen een taxi naar Sanur, een badplaats dicht bij het vliegveld.

Rond 10 uur komen we in Sanur aan. Onze chauffeur weet wel een leuk hotel en brengt ons naar Taman Agung dat we toevallig zelf ook hadden uitgekozen in onze reisgids. We droppen onze spullen en gaan dan naar Uluwatu.

Uluwatu is een mooie tempel die hoog op een rots ligt op het Zuidelijkste puntje van Bali. Vanaf hier heb je een schitterend uitzicht over zee.

Tegelijkertijd met ons arriveren ook tientallen prachtig geklede Balinezen die offers gaan brengen in deze heilige tempel. Nabij deze tempel leeft ook een groep makaken en deze weten blijkbaar precies wanneer het offerdag is. 2 nietsvermoedende vrouwen lopen kletsend de trappen op en nog voordat ze boven zijn springt er plotseling een makaak op hen en grist de fruitoffers uit hun handen. De dames staan er als verstijfd bij en kijken de makaak na die op een muurtje klimt en het offertje uitgebreid oppeuzelt. Wat een brutaliteit!

We hebben moeite om onze lach in te houden, dit was wel een heel grappig gezicht.

We rijden weer terug naar Sanur en kopen hier de laatste souvenirs. Het is echt een toeristisch stadje vol winkeltjes, hotels en restaurantjes. Wat een verschil met Amed!

21 & 22 Mei 2006 - Vlucht naar Amsterdam

“So, this is your last Bali breakfast” deelt de vriendelijke medewerkster van het hotel ons ten overvloede mede. Ja, dat beseffen we zelf maar al te goed. Het is tijd om naar huis te gaan en eigenlijk hebben we helemaal geen zin. Het bevalt ons prima hier in Indonesië. We willen verder reizen naar een van de andere eilanden en nog meer mooie plekken ontdekken. Maar helaas, aan alles komt een einde dus ook aan onze vakantie. Om 13.00 uur vertrekt ons vliegtuig naar Kuala Lumpur. De vlucht is een ware kwelling want naast ons zitten 4 Indiase kinderen die het hele vliegtuig terroriseren met hun irritante gedrag. En hun ouders? Die doen niks en lachen alleen maar om hun kroost. Op Kuala Lumpur moeten we 7 uur wachten op onze volgende vlucht en we hebben de grootste moeite om niet in slaap te vallen. Inmiddels is het al lang bedtijd voor ons. Om toch maar wakker te blijven lopen we het hele vliegveld in de rondte totdat onze voeten er zeer van doen, we hebben bijna een marathon afgelegd! De vlucht van Kuala Lumpur naar Amsterdam verloopt voorbeeldig. Het is een rustige vlucht zonder turbulentie of vervelende kinderen en we kunnen zelfs wat slapen.

Na 28 uur arriveren we eindelijk weer in ons kleine kikkerlandje. Wat een reis!
We zijn moe maar toch ook blij dat we weer heelhuids thuis zijn en onze familie in de armen kunnen sluiten.

28 Mei 2006 - Aarbeving Yogyakarta

We zijn nog maar net 5 dagen thuis als we horen dat midden Java is opgeschrikt door een zware aardbeving van 6.2 op de schaal van richter. Het centrum van de beving ligt dichtbij de stad Yogyakarta en ook in die stad zijn veel slachtoffers gevallen. Momenteel zijn er 5000 doden en het aantal zal naar verwachting alleen nog maar stijgen. Er zijn ruim 55.000 gewonden en de ziekenhuizen en hulpverleners kunnen lang niet iedereen helpen want er is een groot tekort aan hulpgoederen. Meer dan 100.000 mensen hebben geen dak meer boven hun hoofd.

Afschuwelijk gewoon.

Op televisie en op internet zien we de meest vreselijke beelden. Plaatsen waar wij geweest zijn of doorheen gereden hebben liggen nu volledig in puin. Het vliegveld is beschadigd, gebouwen zijn ingestort en het schijnt dat er ook schade is aan de Borobodur en de Prambanan.

Wij denken onmiddellijk aan onze vriendelijke gids en chauffeur en de overige mensen die we ontmoet hebben en die in of nabij Yogyakarta wonen. We kunnen alleen maar hopen dat ze het er levend vanaf hebben gebracht.

Heel even gaat er een rilling door ons heen, wat als het 2 weken eerder had gebeurd en wij nog in Yogyakarta waren? Staat ons hotel nog overeind?

Er werd gevreesd voor een uitbarsting van de Merapi maar er kwam een aardbeving. Het zal ons niks verbazen als de Merapi binnenkort toch gaat uitbarsten. Het is een heel actief stukje aarde daar….