3 + 4 nov Heimwee naar India
5 nov Weerzien met Bhawani
6 nov De kamelenmarkt van Pushkar
7 nov Van Pushkar naar Bundi
8 nov Gastvrijheid in Bundi
9 nov Bundi – Chittorgarh - Udaipur
10 nov Romantisch Udaipur
11 nov Udaipur – Kumbhalgarh - de Jaintempel van Ranakpur
12 nov Van Ranakpur naar paradijselijk Todgarh
13 nov Treinreis van Kamlighat naar Phulad
14 nov Als een Maharadja in Roopengarh
15 nov De rattentempel van Deshnok
16 nov Het Junagarh fort in Bikaner & woestijndorpjes
17 nov Van Bikaner naar Surengarh
18 + 19 nov Terugreis naar Delhi & Amsterdam

3 + 4 nov 2011 - Amsterdam - Delhi - Heimwee naar India

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even terugdenk aan onze Rajasthan reis van vorig jaar november en op donkere regenachtige avonden bekijk ik met weemoed onze foto’s, luisterend naar Bollywood muziek en nippend aan een masala chai. India, zo anders dan Nederland maar zo intrigerend! Ik mis de “spirit” van India en vooral de prachtige kleurrijke mensen die –ondanks hun vaak zware leefomstandigheden- een overweldigende levenslust bezitten. Kortom, ik heb heimwee. Heimwee naar India en er is maar één remedie: teruggaan!

Na een paar dagen speuren op internet vinden we twee tickets naar Delhi met Finn Air. Weliswaar met een overstap in Helsinki maar dat maakt ons niks uit want we hebben nu twee tickets voor de prijs van één KLM ticket. De visumregels blijken behoorlijk veranderd te zijn ten opzichte van vorig jaar. Naast het aanvraagformulier moeten we nu ook een Engelstalige werkgeversverklaring inleveren, een recent bankafschrift, een actueel KvK-uittreksel (Jan is zelfstandig ondernemer) en pasfoto’s in het speciale formaat 5x5cm. Gelukkig wordt onze aanvraag in één keer goedgekeurd.

Vandaag is het eindelijk zover en in twee uur tijd vliegen we van Amsterdam naar Helsinki. Hier moeten we vijf uur wachten voordat we aan boord kunnen van de Airbus die ons naar Delhi brengt. De nachtvlucht verloopt voorspoedig maar zoals gewoonlijk kunnen wij niet slapen en we kijken een paar films om de tijd te doden. Zeven en een half uur later arriveren we in Delhi. Het is hier nu vroeg in de ochtend maar voor ons is het nog nacht. We nemen een taxi naar hotel Saptagiri en brengen daar de rest van de dag door, eerst maar eens wat slaap inhalen.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

5 nov 2011 - Jaipur - Pushkar - Weerzien met Bhawani

En dat is gelukt want we hebben heerlijk bijgeslapen vannacht. Na het ontbijt gaan we terug naar de luchthaven van Delhi voor een tijdbesparende binnenlandse vlucht naar Jaipur waar we een klein uurtje later al aankomen.

Bhawani bij zijn auto voor KumbhalgarhHier wacht Bhawani ons op en het is erg leuk om hem weer terug te zien. Sinds een paar weken is hij de trotse eigenaar van een spiksplinternieuwe Tata Indigo en wij zijn de eerste toeristen die hij daarin rond gaat rijden.

We verlaten Jaipur en rijden naar Pushkar. Vorig jaar was het erg lastig om tijdens de Pushkar Fair een redelijk geprijsde hotelkamer te vinden vandaar dat we dit jaar maar vooraf een kamer hebben gereserveerd.

Het Greenpark Resort blijkt een goede keuze te zijn.
Het hotel is rustig gelegen, net buiten het centrum van Pushkar en de mensen hier zijn erg vriendelijk. Na onze maaltijd bestaande uit rijst en dahl maken we een korte wandeling door het stadje en duiken daarna ons bed in, we staan te popelen om morgen bij daglicht op pad gaan.

 

terug

Kokopelli - Indian native art

 

6 nov 2011 - De kamelenmarkt van Pushkar

Eén keer per jaar wordt de Pushkar Fair gehouden, één van de grootste veemarkten van heel India. Kleurrijke mensen uit alle hoeken van Rajasthan trekken naar het kleine stadje Pushkar om hun kamelen (dromedarissen), paarden, geiten en andere dieren te verhandelen. Vorig jaar viel deze kamelenmarkt letterlijk in het water voor ons maar dit jaar zijn we terug want we willen dit festijn niet zomaar aan ons voorbij laten gaan.

De kamelenmarkt van Pushkar

Het is nog schemerig als we ons hotel verlaten en naar het heilige meer lopen dat wordt omringd door ontelbaar veel witte tempels en tweeënvijftig ghats; trappen die naar het water leiden. Iedere ochtend nemen pelgrims hier een ritueel bad om hun zonden weg te wassen. Op dit tijdstip is het al een drukte van belang.

We volgen de mensenmassa naar een tempel en zoeken een rustig plekje uit om alles wat we zien in ons op te nemen. Hindoes begroeten de nieuwe dag door verschillende rituelen uit te voeren; ze prevelen gebeden, branden wierook en rinkelen met bellen. We genieten van vrouwen in prachtige gekleurde saris, van mannen met tulbanden en grote snorren, van heilige en minder heilige Sadhus die hun lichaam hebben ingesmeerd met as, van kinderen met warrige haren en van koeien en geiten die iets eetbaars zoeken tussen de offergaven. Lange tijd blijven we hier zitten, zonder te fotograferen, om deze bijzondere sfeer in ons op te zuigen. Wat een geluiden, geuren en kleuren. Het kan niet missen, we zijn weer terug in India en wat voelt dat fijn!

We kunnen hier rustig de hele dag blijven zonder ons een seconde te vervelen maar besluiten op zoek te gaan naar de Mela Ground waar de beroemde veemarkt wordt gehouden. Die hebben we al snel gevonden, we hoeven alleen maar achter de mensenmassa aan te schuifelen. Ook op het Mela terrein is het een drukte van belang. Zo ver ons oog reikt zien we tenten, kamelen en heel veel mensen. Her en der staan speakers waar loeiharde Hindi muziek uitschalt en er draaien meerdere reuzenraden in het rond. Het is een grote kermis hier. We wandelen over het terrein en bewonderen de kamelen die vaak rijkelijk versierd zijn met kralen kettingen en henna. De handelaren staan rondom de dieren en zijn druk met elkaar in gesprek.

Dagelijks worden er allerlei activiteiten georganiseerd zoals touwtrekken, kamelenraces of wie-heeft-de-mooiste-snor-competitie maar die laten wij aan ons voorbij gaan, het gaat ons om de prachtige mensen en de bijzondere sfeer die hier hangt ondanks de vele toeristen en de ietwat opdringerig verkopers. Tegen zonsondergang krijgt het terrein wat mystieks. Families scharen zich rondom kleine vuurtjes en bereiden hun avondmaal, het ruikt verrukkelijk. Als het helemaal donker is wandelen we terug naar ons hotel. We zijn moe van de hele dag rondslenteren maar zeer voldaan van alle indrukken. Bij het Greenpark Resort genieten we van onze Indiase maaltijd, wederom rijst met dahl en een Pepsi cola. Pushkar is zo heilig dat vlees, vis, eieren en alcohol hier verboden zijn.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

7 nov 2011 - Van Pushkar naar Bundi

We slapen heerlijk uit en om half tien komt Bhawani ons ophalen, vandaag reizen we verder naar het stadje Bundi. De afstand tussen Pushkar en Bundi is nog geen tweehonderd kilometer maar de weg zit vol kuilen en gaten zodat we er ruim vier uur over doen. Gelukkig zijn er weinig medeweggebruikers en in alle rust genieten we van de omgeving. Het landschap hier is opvallend groen en overal werken mensen op het land, leuk om te zien. Plotseling staat Bhawani bovenop zijn rem en hij wijst op de weg; een grote zwarte cobra kronkelt voor de auto langs de bosjes in. Cobra’s…ze zitten hier dus wel degelijk!

In Bundi aangekomen gaan we op zoek naar onze overnachtingplaats voor vandaag: Bundi Inn, een kleinschalige Heritage Haveli die we vooraf via internet hebben geboekt. Het ligt middenin het centrum van de stad en al snel hebben we het gevonden. Kamal, de eigenaar van de haveli, ontvangt ons uiterst vriendelijk.

Petra & meisje in BundiBundi Inn opende een jaar geleden haar deuren en telt slechts vier kamers die mooi en sfeervol zijn ingericht. Wij zijn vandaag de enige gasten. We frissen ons wat op van de lange rit en gaan dan een hapje eten. Overheerlijke curry aardappelen en rijst met dahl.

Hierna is het tijd om Bundi te bekijken. Bundi heeft ongeveer honderdduizend inwoners maar voelt eerder als een dorp dan een stad. De smalle straatjes zijn rustig voor Indiase begrippen en er heerst een prettige gemoedelijke sfeer. Het leven speelt zich buiten af. Vrouwen zitten voor hun huis en wisselen de laatste roddels uit, mannen spelen een kaartspel, kinderen rennen rond en heilige koeien blokkeren onze weg. De inwoners groeten ons vriendelijk en we raken aan de praat met een jonge onderwijzeres. Ze spreekt goed Engels en nodigt ons uit in haar huis waar ze samen met haar ouders woont. Trots geeft ze ons een rondleiding en wij vinden het erg leuk om te zien hoe de mensen hier leven. Een uurtje later nemen we afscheid en wandelen weer terug naar ons hotel.

Bundi Inn heeft een dakterras waar het deze avond heerlijk toeven is. De temperatuur is aangenaam en we genieten van een kopje masala chai en het uitzicht op het verlichte Garh paleis. Terwijl wij de menukaart bestuderen arriveert er een Amerikaans echtpaar en we besluiten om samen de maaltijd. te nuttigen. Het klikt tussen ons en we wisselen onze ervaringen en gedachten uit over India, over Amerika, over Nederland en rond middernacht hebben we samen alle wereldproblemen opgelost. Leuk altijd, deze ontmoetingen met interessante medereizigers!

terug

Kokopelli - Indian native art

 

8 nov 2011 - Gastvrijheid in Bundi

Na het ontbijt maken we nogmaals een wandeling door de smalle straatjes van Bundi. Veel huizen zijn blauw geschilderd want het schijnt dat blauw muggen tegenhoudt. Muggen zijn er zeker. Ik werd vanmorgen wakker met maar liefst twaalf muggenbulten op mijn lichaam terwijl ik mezelf toch echt goed heb ingesmeerd met DEET gisteren. Muggen of geen muggen, de blauwe huizen zijn in ieder geval een lust voor het oog.

We zijn van plan om vroeg in de ochtend het fort en het paleis te bezoeken maar daar komt niets van terecht vanwege de overweldigende gastvrijheid van de inwoners van Bundi. Ze maken graag een praatje met ons, bieden ons vruchten en mierzoete koekjes aan en we worden maar liefst vier keer bij mensen thuis uitgenodigd voor een kopje chai of een beker water. Leuke ontmoetingen in Bundi

Sommige mensen spreken een paar woordjes Engels zoals student Happy die ons het hemd van het lijf vraagt en alle antwoorden opschrijft in een schriftje of de vriendelijke vrouw die in de keuken van een Haveli werkt en graag met buitenlanders in contact komt. De jonge moeder spreekt alleen Hindi en helaas kunnen we niet met haar communiceren maar als wij een kwartier lang in haar kleine woning zitten en lol maken met haar kinderen spreekt haar trotse blik boekdelen. En dan die lieve oude oma met anderhalve tand in haar mond die de hele dag voor een open raam zit en iedere keer uitbundig zwaait zodra ze ons in het vizier krijgt. De mensen in Bundi zijn zo puur, zo gastvrij, je kunt duidelijk merken dat hier weinig toeristen komen in vergelijking met andere steden in Rajasthan.

Rond het middaguur arriveren we eindelijk bij het Garh Palace. De klim naar boven is pittig, helemaal in de brandende zon, maar zeker de moeite waard. Het paleis zelf is wat vervallen maar het is hier wel heerlijk koel vergeleken met buiten en in alle rust bewonderen we de schilderingen op de paleismuren. Na een uurtje hebben we alles gezien en gaan weer terug naar ons hotel om wat te eten en te relaxen. In de namiddag brengen we nog een bezoek aan een kleine groentemarkt en het drukkere moderne gedeelte van de stad en in de avond genieten we wederom van een fantastische Indiase maaltijd op het dakterras van onze Haveli, nakletsend over alle bijzondere ontmoetingen van vandaag.

Bundi, ik ben verliefd geworden op dit stadje of eigenlijk op haar inwoners. Niet eerder hebben we ons zo welkom gevoeld als hier en ik hoop dat Bundi nog heel lang blijft zoals het nu is.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

9 nov 2011 - Bundi – Chittorgarh - Udaipur

Met pijn in ons hart rijden we vanochtend Bundi uit. We kunnen hier makkelijk nog een paar dagen langer blijven maar moeten echt verder omdat we slechts beperkt de tijd hebben. Onze bestemming voor vandaag is Udaipur en het belooft een lange reisdag te worden. De eerste vijfenvijftig kilometer is de weg ronduit slecht. Bhawani zigzagt om de kuilen en gaten heen terwijl wij blij zijn dat we niet sneller kunnen rijden want de mooiste tafereeltjes trekken aan ons voorbij. Mensen en dieren bewerken het land en wij zouden wel om de paar meter willen stoppen om een kijkje te nemen. Dat doen we Bhawani maar niet aan maar een korte stop moet kunnen.

We wandelen naar de mensen toe die onverstoorbaar met hun werk verder gaan. Het is fascinerend om de vrouwen bezig te zien terwijl ze de meest prachtige saris en sieraden dragen en er super charmant uitzien. Hoe krijgen ze dat toch voor elkaar? Hun kinderen hebben ze waarschijnlijk noodgedwongen meegenomen want die spelen even verderop in het zand, naakt, in de brandende zon. In eerste instantie zijn de mensen wat terughoudend en verlegen maar als ze eenmaal een foto van zichzelf achterop het schermpje van mijn camera hebben gezien willen ze allemaal wel op de foto en is het dringen geblazen. Leuk altijd, dit soort ontmoetingen. Na een kwartiertje nemen we zwaaiend afscheid en vervolgen onze weg.

Onze tweede stop is Chittorgarh, naar het schijnt het grootste fort van heel India. Indrukwekkend is dit fort zeker. Het staat bovenop een heuvel en torent hoog boven de stad uit. Binnen de muren van het fort zijn tempels, paleizen en een museum te bezichtigen. We wandelen wat rond tussen de monumenten maar onze aandacht gaat voornamelijk uit naar onze medebezoekers. Westerlingen zijn hier praktisch niet maar wel veel Indiërs die ons blijkbaar ook erg interessant vinden. Diverse keren worden we omringd door mensen die ons een hand willen geven of met ons op de foto willen en we voelens ons echte VIP.

De bezienswaardigheden van Chittorgarh liggen te ver uit elkaar om allemaal te voet te bekijken en eigenlijk is het ook veel te heet om hier nu rond te lopen dus na anderhalf uur zoeken we de verkoeling van onze airco auto weer op en vervolgen onze weg.

Uitzicht vanaf ons dakterras in Udaipur

De Highway tussen Chittorgarh en Udaipur is van uitstekende kwaliteit maar ook erg rustig en erg saai en al vrij snel slaat bij ons alle drie de vermoeidheid toe. Daar is maar één remedie tegen; een glaasje pittige masalai chai. Bhawani stopt bij het eerstvolgende wegrestaurantje en na de thee voelen we ons weer als herboren. Rond half zeven rijden we Udaipur binnen en we gaan op zoek gaan naar een hotel. Bhawani stelt hotel Hill Lake voor, rustig gelegen en niet ver van het oude centrum. We nemen een kijkje en besluiten de kamer te nemen. Hierna frissen we ons wat op en gaan een hapje eten op het dakterras van ons hotel. Het eten smaakt goed en het uitzicht op het meer en de lichtjes van de stad is betoverend. Heerlijk om de dag zo af te sluiten.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

10 nov 2011 - Romantisch Udaipur

Udaipur is wereldberoemd geworden vanwege de James Bond film Octopussy die hier in 1983 is opgenomen en na het ontbijt gaan wij de stad met eigen ogen bekijken. We wandelen richting het oude centrum en bezoeken als eerste de indrukwekkende Jagdisch tempel met de prachtige uit steen gehouwen afbeeldingen.

Culturele voorstelling in de Bagore-Ki-HaveliHierna gaan we naar het City Palace, een gigantisch paleiscomplex dat in 1559 in opdracht van Maharana (koning) Udai Singh is gebouwd. Jarenlang hebben verschillende Maharana’s dit paleis bewoond en ook steeds verder uitgebreid zodat het nu het grootste paleiscomplex van heel Rajasthan is. Anno 2011 woont de huidige Maharana hier nog steeds maar hij heeft ook een gedeelte van het paleis omgebouwd tot hotel en een ander gedeelte tot museum.

Om half tien opent het paleis haar deuren voor het publiek. Wij arriveren ruim voor die tijd en denken in alle rust een kaartje te kunnen kopen maar er zijn meer mensen met datzelfde idee en we krijgen een schok bij het zien van hordes toeristen. Wat een drukte hier! Even overwegen we om het paleis over te slaan maar dat zou zonde zijn, dit is toch wel een van de belangrijkste bezienswaardigheden van heel Udaipur dus we sluiten aan in de lange rij voor het ticket office. Een uur later betreden we dan eindelijk het paleis dat een doolhof blijkt te zijn van binnenplaatsen, trappen en gangetjes. We vergapen ons aan kamers vol met glimmende spiegels, prachtige zalen met oude meubelstukken, schilderijen, foto’s van de Maharana’s en we ontdekken zelfs Delftsblauwe tegeltjes.

Na het bezoek aan het paleis slenteren we wat rond door de drukke straatjes van de stad en nemen een kijkje bij de ghats waar vrouwen de was aan het doen zijn. Hierna lunchen we op het dakterras van het Jagat Niwas Palace Hotel en genieten van het prachtige uitzicht op het Pichola meer en de omliggende heuvels. India heeft dit jaar een goede moesson gehad en alle meren in de omgeving van Udaipur zijn rijkelijk gevuld met water in tegenstelling tot voorgaande jaren. Middenin het meer ligt het witte Lake Palace hotel, ook wel Jag Niwas genoemd. Ooit was dit de voormalige zomerresidentie van de Maharana’s maar nu doet het dienst als luxe hotel. Voor een overnachting hier betaal je al gauw vijfhonderd euro en dat valt helaas buiten ons budget.

In de namiddag nemen we nogmaals een kijkje bij de ghats waar het inmiddels een gezellige boel is. Tientallen vrouwen en kinderen zijn “bootjes” aan het maken en plaatsen hier kleine kaarsjes op. Als het schemerig is worden ze te water gelaten wat werkelijk een betoverend gezicht is. Het blijkt een speciale ceremonie te zijn die alleen bij volle maan wordt gehouden, mazzel dus dat we dit nu mee mogen maken.

Om kwart voor zeven haasten we ons naar de Bagore-Ki-Haveli waar elke avond een culturele voorstelling wordt gehouden.

 

Hier genieten we een uur lang van traditionele muziek, een marionettenspel en verschillende Rajasthani dansen. Het hoogtepunt van de avond is het optreden van een oudere dame die met maar liefst negen potten op haar hoofd op glasscherven danst. Bijzonder om te zien en wij kunnen deze voorstelling iedereen aanraden!

We sluiten de dag af met een Indiase maaltijd op het dakterras van ons hotel en starend over het meer laten we alle indrukken van vandaag op ons inwerken. We hebben het naar ons zin hier in Udaipur en ondanks de grootte van de stad, Udaipur heeft vijfhondervijftigduizend inwoners, is het hier behoorlijk relaxt.

Culturele voorstelling in de Bagore-ki-haveli

terug

Kokopelli - Indian native art

 

11 nov 2011 - Udaipur - Kumbhalgarh - de Jaintempel van Ranakpur

Met tegenzin rijden we Udaipur uit, de tijd dringt dus we hebben besloten om verder te reizen. De route van vandaag is prachtig en voert dwars door het groene Arawelligebergte. Tijdens deze tweede India reis zien we vooral landelijk Rajasthan en dat bevalt ons erg goed. Ook nu passeren we veel kleine dorpjes waar mensen op het land aan het werk zijn en we houden halt bij een Perzisch wiel, een zeer oude pomptechniek. Het is intrigerend om te zien hoe ossen dit wiel laten ronddraaien zodat emmertjes vol water uit de put omhoog worden gehaald.

Onze volgende stop is het reusachtige fort van Kumbhalgarh dat een verdedigingsmuur heeft van maar liefst zesendertig kilometer lang en na de Chinese muur is dit de langste muur ter wereld. Binnen de muren van het fort liggen verschillende tempels en paleizen. We klimmen naar boven en bewonderen het spectaculaire uitzicht op de omgeving. Het fort van Kumbhalgarh staat op een zeer strategische plek en wij kunnen ons haast niet voorstellen dat het ooit is ingenomen. Het tegengestelde is echter waar want dit fort heeft een zeer rijke historie waar veel bloed heeft gevloeid.

Ranakpur tempelNa het bezoek aan Kumbhalgarh rijden we door naar de wereldberoemde Adinath tempel in Ranakpur. Deze tempel is in de vijftiende eeuw gesticht door de Jaïns -aanhangers van het Jaïnisme-, en de bouw ervan duurde maar liefst vijftig jaar. Het Jaïnisme is een oude Indiase religie en heeft in India ongeveer vier miljoen aanhangers. Jaïnisten leven geweldloos, zijn strikt vegetarisch en hebben afstand gedaan van alle materiële zaken.

De toegang tot de tempel is gratis maar wij willen graag fotograferen en moeten een kleine bijdrage betalen voor onze camera. We laten onze schoenen achter bij de ingang, laten onze rugtassen controleren en betreden de tempel. Het dak wordt gedragen door 1444 witte marmeren zuilen die allemaal anders bewerkt zijn. We lopen tussen de zuilen door en zijn betoverd door het prachtige licht en schaduwspel.

 

Werkelijk adembenemend mooi. Alle andere toeristen zijn inmiddels verdwenen en we hebben de tempel helemaal voor ons alleen zodat we intens genieten van de rustgevende en tegelijkertijd spirituele sfeer die hier heerst. We blijven tot sluitingstijd en gaan dan naar het Ranakpur Hill Resort, onze overnachtingplaats voor vandaag, dat slechts vier kilometer ten Noorden van de tempel ligt. Het blijkt een fijne plek te zijn en nadat we ons wat hebben opgefrist genieten we van een kopje masala chai en een Indiase maaltijd in de tuin van het hotel. Hierna duiken we vroeg ons bed in.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

12 nov 2011 - Van Ranakpur naar paradijselijk Todgarh

Twee dagen geleden waren we samen met Bhawani onze reisroute aan het doornemen toen we aan de praat raakten met de eigenaar van hotel Hill Lake in Udaipur. Hij vertelde ons dat hij recentelijk een nieuw hotel heeft geopend in het kleine plaatsje Todgarh en omdat hij dit graag wilt promoten mogen wij hier tegen een gereduceerd tarief overnachten.

Hill Valley Resort in TodgarhDe foto’s in de folder spreken ons niet zo aan, het landschap ziet er nogal jungle-achtig uit maar de rust en de niet toeristische omgeving lijken ons heerlijk. Het oorspronkelijke plan was om door te reizen naar de blauwe stad Jodhpur maar hier zijn we vorig jaar al geweest en daarom besluiten we ons te laten verrassen en Todgarh te bezoeken.

Vanochtend vertrekken we al vroeg uit Ranakpur. De weg kronkelt door het Arawelligebergte en het eerste stuk rijden we vooral door dichte bossen. Onderweg zien we opvallend veel apen. Vaak zitten ze midden op de weg en Bhawani moet diverse keren volop in de remmen. Ze zijn totaal niet bang voor de auto en rennen soms zelfs een stuk achter ons aan. Zouden ze misschien gevoederd worden?

Hoe dichter we in de buurt van Todgarh komen, hoe leuker wij de omgeving vinden. De bossen verdwijnen en we passeren veel kleine dorpjes. Rond half één arriveren we bij het Hill Valley Resort en we weten niet wat we zien. Een prachtig Heritage hotel staat fier bovenop een heuvel en het uitzicht over de vallei is adembenemend mooi. Het hotel heeft een grote tuin met een verleidelijk zwembad en onze kamer is ruim en schoon. Wat een paradijs hier en dat helemaal voor ons alleen want we blijken de enige gasten te zijn.

Na de lunch gaan we samen met Bhawani en een medewerker van het Hill Valley Resort per 4x4 naar het Todgarh Raoli Wildlife Sanctuary dat onlangs door de overheid is uitgeroepen tot officieel natuurreservaat. Hier leven luipaarden, lippenberen en ontelbaar veel vogelsoorten. Helaas zien we geen luipaard of lippenbeer, wel antilopen, vossen, een jakhals en tientallen pauwen. Het is een aangename bezigheid om hier rond te rijden en dieren te spotten en we gaan pas terug naar Todgarh als het begint te schemeren.

Tijdens de 4x4 tocht door het wildreservaatIn tegenstelling tot de heenweg is de controlepost van de Sanctuary nu wel bemand en we moeten toegang betalen voor het park. Blijkbaar is er geen vaste prijs want Bhawani gaat enthousiast de onderhandelingen aan terwijl wij genieten van een pittig glaasje chai. Tien minuten later zijn de mannen het met elkaar eens en kunnen wij onze weg vervolgen.

Weer terug bij het Hill Valley Resort nemen we een verfrissende douche en genieten van een heerlijke Indiase maaltijd in de tuin van het hotel. De eigenaar uit Udaipur is inmiddels ook gearriveerd, hij brengt hier samen met zijn gezin het weekend door. Hij is blij ons te zien en trakteert op een glas Whiskey. Tot laat in de avond blijven we buiten zitten, genietend van de aangename temperatuur en de stilte. Wat een geweldige plek hier, dit is pas echt vakantie!

terug

Kokopelli - Indian native art

 

13 nov 2011 - Todgarh - Treinreis van Kamlighat naar Phulad

Treinrit Kamlighat naar PhuladDe Indiase Spoorwegen is de grootste werkgever ter wereld en heeft maar liefst anderhalf miljoen werknemers. Dagelijks worden dertien miljoen mensen en meer dan een miljoen ton aan vracht per trein vervoerd. Deze informatie lees ik vanochtend in mijn reisgids en ik moet de cijfers even op mij laten inwerken, ongelofelijk!

Tot op heden hebben wij nog niet per trein gereisd in India maar daar gaat verandering in komen want vandaag gaan we een treinrit maken van Kamlighat naar Phulad. Deze spoorlijn is gebouwd in 1934 en schijnt de hoogste spoorlijn van Rajasthan te zijn. Stipt tien uur staan we samen met Bhawani en een groep schoolkinderen uit Udaipur op het kleine station van Kamlighat. We hadden een grote chaos verwacht maar het is hier juist erg rustig. De trein arriveert een half uur te laat maar wij zijn allang al blij dat hij er is en zoeken een plekje uit in de wagon. De ramen hebben geen glas maar stalen spijlen en op sommige plaatsen kun je heerlijk met je hoofd naar buiten hangen. Dat doen we dan ook, net zoals de Indiërs zelf.

De rit voert dwars door het Todgarh Raoli Wildlife Sanctuary en we genieten van het uitzicht op de heuvels en valleien. We passeren diverse bruggen en tunnels en zodra we door een tunnel rijden zetten de schoolkinderen het op een gillen en ik moet me inhouden om niet met ze mee te doen. Wij zijn de enige toeristen in deze trein en hebben, zoals gewoonlijk in Rajasthan, nogal wat bekijks.

De spoorlijn is slechts tweeëntwintig kilometer lang en anderhalf uur later arriveren we al in het kleine plaatsje Phulad. Hier worden we opgewacht door een medewerker van het Hill Valley Resort die ons weer terugbrengt naar het hotel. Al met al een leuke ervaring, deze treinreis.

De rest van de middag luieren we bij het zwembad van het Hill Valley Resort. Ik voel me vandaag niet zo lekker want ik ben snipverkouden en koortsig. Een betere plek om te relaxen hadden we ons dan ook niet kunnen wensen.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

14 nov 2011 - Todgarh - Roopengarh - Als een Maharadja in Roopengarh

We zijn vanochtend vroeg wakker en maken een wandeling door het dorpje Todgarh. De nachtrust heeft mij goed gedaan want ik voel me weer als herboren. Aan de slaperige gezichten van de inwoners te zien zijn zij ook net hun bed uit. Op dit tijdstip is de temperatuur voor ons aangenaam, een graad of twintig, maar de mensen hier vinden het koud en hebben dekens om zich heen geslagen om warm te blijven.

Wij aan het dineren in RoopengarhMet grote nieuwsgierige ogen staren ze ons aan, het is duidelijk dat ze niet echt aan toeristen gewend zijn hier. We worden regelmatig ingehaald door vrouwen die water gaan halen bij de pomp. Ze dragen de kruiken op hun hoofd en moeten soms flinke afstanden afleggen. Zij weten niet beter maar wat is het toch een luxe dat wij stromend en warm water uit de kraan hebben.

We lopen verder door het dorp en een man wenkt ons vanaf het dakterras van zijn huis. Hij spreekt een beetje Engels en we maken kennis met zijn acht kinderen en zijn vrouw die net chapati aan het maken is. De man wilt graag dat we een groepsfoto van zijn kinderen maken en als we dit gedaan hebben biedt hij ons een glaasje chai en verse chapati aan.

Een erg verleidelijk aanbod maar wij hebben afgesproken dat we zo gaan ontbijten in ons hotel en bedanken beleefd, wederom zeer onder de indruk van de gastvrijheid van de mensen hier. Ze hebben niet veel maar willen alles met ons delen, daar kunnen wij in Nederland nog heel veel van leren!

Een uurtje later verlaten we Todgarh. Met pijn in ons hart want wat is dit een geweldige plek, we kunnen hier makkelijk nog dagen blijven. Ook Bhawani heeft het hier erg naar zijn zin gehad. Hij heeft al veel tours gemaakt in Rajasthan maar tot nu toe was Todgarh onbekend terrein voor hem. Leuk hoe dit dan onverwachts op ons pad is gekomen.

Onze bestemming voor vandaag is Roopengarh en we rijden een gedeelte van de Highway die Mumbai met Delhi verbindt. Dit is één van de belangrijkste autowegen van India en ook één van de drukste en dat laatste was ik even vergeten. Het wordt geen ontspannen rit want vooral de vrachtwagenchauffeurs en buschauffeurs rijden werkelijk als gekken en doen waar ze zelf zin in hebben. Inhalen in bochten bijvoorbeeld of inhalen als er net een tegenligger aankomt. Bhawani moet diverse keren uitwijken of bovenop zijn rem staan. Tel daar onze medeweggebruikers bij op die zich allemaal in hun eigen tempo voortbewegen; auto's, motoren, tuktuks, kamelenkarren, voetgangers en zelfs heilige koeien. Kortom het is een grote chaos op de weg en wij zijn blij als we vier uur later ongeschonden bij Roopengarh aankomen.

Onze kamer in RoopengarhRoopengarh is een fort uit de zeventiende eeuw dat is omgebouwd tot een prachtig hotel en wij hebben het genoegen hier vandaag te overnachten. Onze kamer lijkt wel een ballroom, zo groot, en de muren hebben prachtige schilderingen. We dwalen door de smalle donkere gangen van het fort en bekijken foto’s uit vroegere tijden.

In de namiddag maken we een wandeling door het dorpje Roopan dat net buiten de muren van het fort ligt. Het is leuk om het dagelijkse leven te aanschouwen maar in tegenstelling tot andere plaatsen die we bezocht hebben zijn de mensen hier nogal gesloten en het is lastig om echt contact te maken. De kinderen zijn echter brutaal en blijven achter ons aanlopen, zeurend om pennen en roepies.



Deze avond dineren we buiten op het terras van het Roopengarh fort en genieten van een overheerlijke dahl met gebakken groenten onder begeleiding van loeiharde muziek want er schijnt een bruiloft gaande te zijn beneden in het dorp. Op een Amerikaans stel na zijn we de enige gasten hier maar er loopt veel personeel rond die ons als Maharadja's behandelen zodat het bijna ongemakkelijk voelt. Hoe kan dat ooit uit?


terug

Kokopelli - Indian native art

 

15 nov 2011 - Roopengarh - Bikaner - De rattentempel van Deshnok

Vroeg in de ochtend verlaten we Roopengarh en rijden naar Bikaner. De weg is goed en voor de verandering eens heerlijk rustig zodat we optimaal genieten van de omgeving. Aan alles is te zien dat we de woestijn naderen. De groene vegetatie verdwijnt en maakt plaats voor een zanderige goudgele vlakte met hier en daar wat dorre struiken en bomen. Regelmatig passeren we kamelenkarren - het vervoermiddel bij uitstek hier- en vrouwen in prachtige saris die het stoffige landschap kleur geven. Na viereneenhalf uur rijden arriveren we in Bikaner en nemen onze intrek in Harasar Haveli, een rustig gelegen hotel met een heerlijke ontspannen sfeer.

In de namiddag gaan we naar het stadje Deshnok, dertig kilometer ten zuiden van Bikaner, waar we de wereldberoemde Karni Mata tempel bezoeken. Deze tempel wordt ook wel de rattentempel genoemd naar de honderden zwarte ratten die hier leven. Volgens een legende zijn deze ratten reïncarnaties van mensen van een bepaalde Hindoeïstische kaste en veel inwoners van Deshnok zijn ervan overtuigd dat ze in een volgend leven hier terug zullen keren als ratten. De diertjes zijn dan ook heilig en worden vereerd en gevoederd.

Ratten in de rattentempel van DeshnokWe laten onze schoenen achter bij de ingang van de tempel en betreden op sokken de binnenplaats. De marmeren vloer is vies en kleverig van de voedselresten en keutels en er hangt een penetrante geur. Overal waar we kijken zien we ratten. Ze krioelen door elkaar heen en drinken melk of water uit grote schalen die her en der zijn neergezet.

Op dit tijdstip zijn er weinig Westerse toeristen maar des te meer lokale mensen die in hun mooiste kleren op de grond zitten en de ratten verwennen met allerlei zoetigheden. De diertjes zien er nogal schurftig uit; nat en vol met kale plekken. We lopen een half uurtje rond en hebben er dan genoeg van. Het is bizar en intrigerend tegelijk maar vooral ook erg vies in onze ogen. Helaas hebben we geen witte rat gezien want dat schijnt geluk te brengen voor de rest van ons leven.


Terug in het hotel ontsmetten we onze sokken en hierna onszelf, we hebben opeens een grote behoefte aan een warme douche. Hierna gaan we een hapje eten op het dakterras van Harasar Haveli. We kiezen wederom voor dahl, rijst en groenten. Inmiddels zijn we verslaafd geraakt aan dahl, het verveelt geen moment en smaakt ook iedere keer weer anders.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

16 nov 2011 - Bikaner - Het Junagarh fort & woestijndorpjes

Net zoals veel andere steden in Rajasthan heeft ook Bikaner een fort en vanochtend om tien uur staan we bij de ingang van het Junagarh fort te wachten tot de deuren opengaan. Dit fort is gebouwd in de zestiende eeuw door Raja Rai Singh en is volledig opgetrokken uit rood en geelkleurig zandsteen. Het bestaat uit meerdere tempels en paleizen en is een waar doolhof van binnenplaatsen, smalle gangen en steile trappetjes.

Urenlang dwalen we rond, genietend van de rust en al het moois dat hier te zien is. En dat is veel. Hoogtepunt van ons bezoek is een speciale spiegelkamer die tegen een kleine extra bijdrage door een bewaker wordt geopend. Hier bewonderen we ontelbaar veel spiegeltjes en prachtige gedetailleerde schilderingen. We hebben inmiddels al aardig wat forten en paleizen bezocht maar dit Junagarh fort is absoluut onze favoriet.

Detail in het Junagarh fortNa het bezoek aan het fort gaan we terug naar ons hotel om te lunchen. We willen graag nog wat van de woestijn rondom Bikaner zien en Bhawani regelt een 4x4 jeep inclusief chauffeur voor ons. Om half vier rijden we de stad uit en al vrij snel verruilen we het asfalt voor een zandspoor.

Het landschap is vrij saai en eentonig maar het bezoek aan een paar kleine dorpjes maakt dit uitstapje direct weer goed. De huizen zijn gemaakt van leem en op de muren kleeft koeienmest dat wordt gedroogd in de zon en als brandstof dient. Aan de rand van het dorp staat een waterpomp. Het leven hier is eenvoudig maar de mensen ogen gelukkig en zijn erg vriendelijk en gastvrij en trakteren ons wederom op een heerlijke chai.


Het is aardedonker als we terugkeren in Bikaner.
We hadden geen hoge verwachtingen van deze stad en omgeving maar zijn positief verrast.

terug

Kokopelli - Indian native art

 

17 nov 2011 - Van Bikaner naar Surengarh

Vanochtend slapen we heerlijk uit en hierna beginnen we aan de lange terugreis richting Delhi. Na een paar uur rijden arriveren we in Mandawa. Ons oorspronkelijke plan was om hier de nacht door te brengen maar het stadje spreekt ons niet zo aan, het is erg toeristisch, en inmiddels beginnen we ook wat vermoeid te raken van de lange autoritten.

Jan en Bhawani bij Surengarh

Vanaf Mandawa is het nog zeker een uur of vijf rijden naar Delhi over een niet al te beste weg en daar kijken we nu al tegenop. Helemaal omdat we direct daarna twee vluchten naar huis in het vooruitzicht hebben. We zijn alle drie nog fit en besluiten om verder te rijden richting Delhi.

Bhawani weet wel een alternatieve overnachtingsplek maar hij laat weinig los en doet nogal geheimzinnig. Twee uur later arriveren we in een klein dorpje waar ons hotel moet staan maar wij kunnen ons dat haast niet voorstellen, er is hier helemaal niks en we houden rekening met een heel simpel onderkomen voor vannacht. Totdat we een heuvel oprijden en bij een prachtig fort uitkomen dat is omgebouwd tot hotel.

De eigenaar laat ons diverse kamers zien die eigenlijk buiten ons budget vallen maar gelukkig valt er te onderhandelen. We zijn namelijk de enige gasten en krijgen de kamer uiteindelijk voor de helft van de prijs. OK, Surengarh is ietwat "vergane glorie" en de stroom valt vaak uit maar het heeft iets, zo'n immens fort helemaal voor ons alleen. Deze vakantie slapen we echt in pareltjes van hotels wat voor ons heel wat toevoegt. We krijgen nog een rondleiding door het fort en brengen de rest van de namiddag in de tuin van het hotel door, heerlijk om in alle stilte nog wat te kunnen relaxen.




terug

Kokopelli - Indian native art

 

18 + 19 nov 2011 - Terug naar Delhi & Amsterdam

Helaas, aan alles komt een einde dus ook aan onze vakantie en vanochtend rond elf uur verlaten we Surengarh en rijden in drie uurtjes naar Delhi waar Bhawani ons afzet bij hotel Star. Hier nemen we afscheid van hem en dat voelt raar. We hebben het de afgelopen veertien dagen erg naar ons zin gehad en beschouwen Bhawani inmiddels als een vriend in plaats van alleen maar onze chauffeur. We beloven contact te houden en zwaaien hem uit.

Jan en kinderen in het dorpje RoopanHotel Star is een deprimerend hotel en ligt pal aan een drukke Highway vlakbij de luchthaven van Delhi. Onze kamer stelt niet veel voor en lijkt wel wat op een gevangeniscel. Het is een klein donker hok, zonder ramen, en het is alles behalve schoon.

We worden er beiden somber van en overwegen even om te verhuizen naar hotel Saptagiri maar ach, het is goedkoop en we zijn hier maar voor een paar uur dus we moeten niet zo zeuren! Die nacht slapen we erg slecht van alle straatgeluiden en we zijn blij als de ochtend eindelijk aanbreekt en we in de taxi stappen naar het vliegveld voor de vluchten naar Helsinki en Amsterdam.

Bye Bye India...voor nu dan, want wij weten zeker dat we terug zullen komen!


 

terug

 

Kokopelli - Indian native art